توده اي شدن آموزش عالي هند و درس هايي براي ايران

هند با داشتن با حدود 30 ميليون دانشجو، 70 ميليون مدرس و 36 هزار موسسه آموزش عالي (در سال 2012 و 2013)، در مراحل آغازين توده اي سازي آموزش عالي و دومين كشور در جهان است كه داراي بزرگترين بخش آموزش عالي است. بر خلاف اقتصاد هاي رشد نيافته مبتني بر بازار كه در آن ها موسسات آموزش عالي دولتي، روند عمومي سازي (جهاني سازي) آموزش عالي را تسهيل كرده اند، توده اي سازي آموزش عالي در هند يك فرايند بازاري است كه عمدتاً به واسطه موسسات خصوصي انجام مي شود و تأمين مالي آن از سوي خانوارها صورت مي پذيرد. اين مقاله به تحليل روندهاي موجود در توده اي سازي و چالش هاي موجود در اين روند مي پردازد. اين چالش هاي توده اي سازي، نگراني هايي را در ارتباط با آموزش برابر، بهبود كيفيت، بسيج منابع مالي، مديريت و نظام مند سازي سيستم آموزشي را در بر مي گيرد. در اين ميان به نظر مي رسد كه نقش دولت از تامين مالي و مديريت موسسات آموزشي به سوي تدوين چارچوبي براي نظام مند سازي سيستم آموزشي در جهت ايجاد اطمينان نسبت به عدالت آموزش و كيفيت بروندادهاي آموزشي در حال تغيير است. در انتهاي مقاله با بازخواني و مرور نكات مهم تجربه توده اي شدن آموزش عالي هند، درس هايي كه مي توان براي ايران آموخت برجسته شده است.