نقش نفت در توسعه اجتماعي ايران پس از انقلاب اسلامي از ديدگاه اساتيد و متخصصان

توسعه اجتماعي يكي از مهمترين چالش هاي كنوني در جوامع در حال توسعه ميباشد؛ زيرا از سويي بيانگر سطح اجتماعي آنها و از سوي ديگر نشان دهنده ظرفيت هاي انساني و اجتماعي اين جوامع است. امروزه رابطه بين سطح توسعه يافتگي هر كشور رفاه، آسايش، رضايت اجتماعي و سلامت روحي و رواني افراد ميباشد. در اين پژوهش سعي شده است تاثير نفت و درآمدهاي نفتي به عنوان مسئله كليدي در پيشبرد روند توسعه اجتماعي در كشور پس از انقلاب را از ديدگاه متخصصين و اساتيد مورد بررسي قراردهد. روش پژوهش، كيفي ميباشد و با استفاده از نظريه مبنايي(گرند تئوري) انجام شده است. در نظريه مبنايي عمدتا از تكنيك مصاحبه استفاده ميشود.بنابراين در پژوهش حاضر از طريق مصاحبه حضوري با 21نفر از اساتيد علوم اجتماعي، علوم سياسي، اقتصاد و تاريخ داده هاي لازم گردآوري شده است. اين پژوهش علاوه بر اينكه به توسعه اجتماعي ميپردازد به موانع شكل گيري توسعه و راهكارهاي ايجاد توسعه اجتماعي در اين دوره نيز پرداخته است. يافته هاي پژوهش نشان ميدهد پس از انقلاب اسلامي در محوريت استفاده از نفت تغييري ايجاد نشد ولي در شكل گيري برخي از شاخص هاي توسعه اجتماعي مانند بهداشت و سوادو... موفق عمل شده است. بدين ترتيب ، مفهوم توسعه اجتماعي به عنوان مقوله محوري انتخاب شد. از جمله موانعي كه اساتيد بدان اشاره نمودند ميتوان به نبود اعتماد اجتماعي، عدم تعلق اجتماعي، عدالت، عدم وجود احزاب، عدم رشد طبقه متوسط، حضور پررنگ دولت در همه عرصه ها، عدم خصوصي سازي، توسعه نامتوازن و ...اشاره شد كه در پايان راهكارهايي نيز براي رشد و توسعه اجتماعي با توجه به نفت ارائه نمودند.