اقتصاد شهري ؛ و چگونگي تاثير آن برتوسعه پايدار

توسعه­ي پايداريك مفهوم قابل بحث با دامنه گسترده اي از معاني است. دريك سطح انتزاعي و ذهني،پايداري باحفاظت و يابهبود سيستم هاي­يكپارچه­ي طبيعي،كه دركل­زندگي درروي سياره مان را شامل مي­شود، ارتباط دارد. نقطه­ي مركزي و كانون اين سيستم­ها و پايداريشان جمعيت انساني است، به دليل اينكه سلطه­ي انسانها و فعاليتهايشان است­كه به طور قابل ملاحظه­اي محيط جهاني را متأثر كرده است.دريك سيستم پويا مانند جامعه بشري، پايداري اساساً به معني ثبات در طول زمان است درنتيجه، اين مفهوم چيزي نيست كه بتوان آن را به راحتي اندازه گرفت و سنجيد، چراكه يك كيفيت غيـرثابت است، نه يك نقطه ي ثابت.به همين دليل الگوي شهر پايدار مي­تواند­,درشكلهاي مختلف و بـيشماري بسته به تـاريخ منطقـه، فرهنـگ، پايـه اقتصادي، اقليم و محيط و سياستها نمود پيدا كند.اصولاً پايداري بايدروي اهداف انساني به عنوان هسته­ي اصلي هرراهكارتوسعه­ي شهري تأكيد نمايد به واسطه­ي اينكه فشار نهايي در موضوع كارايي يك شهر، متوجه كيفيت سكونتگاههاي انساني آن است.شهرها به عنوان عامل اصلي ايجادكننده­ي ناپايداري در جهان به­شمار مي­رونـد و درواقع پايداري شهري و پايداري جهاني هر دو مفهومي واحد هستند. براين اساس باتوجه به پيچيدگي ذاتي شهرها و ابعادمختلف تأثيرگذاري آنها، شناخت عوامل اصلي­وكليدي­درجهت­دستيابي به پايداري شهري، ضروري به نظر ميرسد.در اين مقاله سعي شده است به اهميت توسعه شهري براي رسيدن به توسعه پايدار، باتوجه به اهميت و جايگاه آموزش در اين مهم،بررسي اجمالي شود.و درآخربه چگونگي توسعه شهري درايران باتوجه به حوادث چند دهه گذشته پرداخته و جايگاه چند شهر ايران را باتوجه به شاخص تقدم و تسلط تك شهري را مورد بررسي قرار مي دهد.