مروري بر تأثير روش جذب سطحي در حذف و كنترل آلاينده هاي آلي فرار فاز گاز

آلاينده هاي فاز گاز شامل سه دسته تركيبات سخت، گازهاي گلخانه اي و تركيبات آلي فرار مي باشند كه از اين ميان، ميزان تركيبات آلي فرار به واسطه عوارض فراواني كه بر محيط زيست دارند، بايد كنترل شوند. از ميان روش هاي حذف و كنترل تركيبات آلي فرار، جذب سطحي با توجه به بازده فرآيند در حذف آلاينده ها، در دسترس بودن و سهولت افزايش مقياس نسبت به ساير روش ها كاربرد گسترده تري دارد. بر اين اساس در مطالعه حاضر به مرور انواع جاذب هاي به كار رفته در حذف و كنترل تركيبات آلي فرار به ويژه بترن، تولوئن و زايلن پرداخته شد. همچنين عملكرد فرآيند جذب سطحي با روش هاي مرسوم حذف تركيبات BTX از فاز گاز مقايسه شد. بررسي نتايج حاصل از پژوهش هاي مختلف در زمينه استفاده از جاذب هاي سطحي نشان مي دهد كه ميزان جذب اين آلاينده ها و طول عمر جاذب به عوامل مختلفي از جمله زمان اشباع شدن جاذب بستگي دارد، از اين رو براي افزايش بازده جذب توسط جاذب بهتر است از جذب سطحي و در تركيب با روش هايي همانند تصفيه نوري، اكسيداسيون كاتاليستي و ساير روش هاي جداسازي آلاينده ها صورت بگيرد.