اثربخشي روان نمايشگري بر مهارت‌هاي ارتباطي دختران نوجوان مهاجر (با تأكيد بر مهاجران افغان)

هدف از پژوهش حاضر اثربخشي روان نمايشگري بر مهارت‌هاي ارتباطي دختران نوجوان مهاجر دوره دوم متوسطه شهر تهران با تأكيد بر مهاجران افغان بود. روش پژوهش، آزمايشي و طرح آن پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بوده است. به‌منظور گرداوري داده‌ها، پرسشنامه‌ي مهارت‌هاي ارتباطي كوئين دام (2004) مورداستفاده قرار گرفت. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان دختر نوجوان افغان شهر تهران هستند كه در سال تحصيلي 98-97 در دوره دوم متوسطه در حال تحصيل بودند. براي نمونه‌گيري از جامعه آماري، با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي دومرحله‌اي 30 نفر انتخاب و در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) به‌صورت تصادفي ساده جايگزين شدند. درروند پژوهش دو نفر از گروه آزمايش قادر به ادامه جلسات نبودند و از ادامه همكاري صرف‌نظر كردند. درنهايت 13 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه كنترل از ابتدا تا انتهاي پژوهش حضور داشتند. يافته‌هاي حاصل از تحليل كوواريانس داده‌هاي به‌دست‌آمده با استفاده از نرم‌افزار SPSS ، نشان داد كه ميانگين نمرات در مقايسه با قبل از درمان ازنظر آماري افزايش معني‌داري نداشته است. با توجه به يافته‌هاي پژوهش اين نتيجه حاصل شد كه براي ارتقاء سطح مهارت‌هاي ارتباطي در دختران نوجوان مهاجر بايد تمهيدات ديگري در نظر گرفته شود و در مطالعات بعدي با شناخت مشكلات اجتماعي دختران افغان از تلفيق آموزش مهارت‌هاي ارتباطي و روان نمايشگري استفاده شود تا درك بهتري از عوامل مؤثر بر مقاومت دانش آموزان افغان در ايجاد روابط بين فردي گسترده و فراگرفتن مهارت‌هاي ارتباطي لازم و همچنين تأثير روان نمايشگري بر مهارت‌هاي ارتباطي دختران افغان به دست آيد.