نفي خشونت در اديان آسماني بر پايه آموزه‌هاي رضوي

Denial of violience in heavenly religions based on the teachings of Razavi

مناظرات حضرت رضا (ع) با صاحبان اديان، اين پيام را مي‌رساند كه بين طرفداران اديان، اصل بر تعامل و گفتگوي سازنده است و دينمداران، بايستي ضمن تحمل افكار يكديگر و مداراي رفتاري، نسبت به اختلافات عقيدتي خود در فضايي صميمي به گفتگو بپردازند. از سوي ديگر، خشونت به نام و بهانه دين و مذهب از سده‌ها پيش وجود داشته و همين امر، يكي از عوامل دين‌گريزي و زمينه سوء استفاده مخالفان بوده تا دين را منشأ خشونت معرفي كنند. حال اين پرسش به وجود مي‌آيد كه خشونت‌هاي منتسب به اديان تا چه اندازه ريشه در تعاليم اصيل آن‌ها دارد؟ اين نوشتار كه به شيوه توصيفي تحليلي و روش كتابخانه‌اي سامان يافته، در پي اثبات اين فرضيه است كه خشونت‌ها به اسم دين، ناشي از تحريف برخي از آموزه‌هاي اديان و كج فهمي از برخي ديگر بوده و همين امر، دستمايه فرقه‌هاي تندرو شده تا با برداشت‌هاي ناصواب از تعاليم ديني و حمايت و مديريت قدرت‌هاي استعماري، به اقدامات خشونت‌بار دست زنند. در حالي كه آموزه‌هاي اصيل اديان آسماني، همواره مروج صلح و زندگي مسالمت‌آميز بوده و جنگ و برخوردهاي سخت را صرفا در حد ضرورت تجويز كرده است. بدين منظور، ضمن ارائه اصول اسلامي نفي خشونت و دعوت به صلح و مسالمت - با تأكيد بر سخنان و سيره حضرت رضا (ع)-، به تحليل صحيح آموزه‌هاي مرتبط پرداخته شده و آن‌گاه نمونه‌هاي بارزي از متون مقدس و آموزه‌هاي اديان آسماني يهود، مسيحيت و زرتشت كه با موضوع خشونت و صلح مرتبط مي‌باشد بررسي شده است.