اخلاق پورسيناپژوهي

بي شك شيخ الرئيس حكيم ابوعلي سينا، از معدود نخبگان تمام اعصار و از برجسته ترين شخصيت هاي جهاني ست كه مايه-ي سرفرازي ايران و ايراني مي باشد. آثار و آراء او حتي با گذشت يك هزاره از روزگار وي، هنوز هم شگفت انگيز، ژرف و دقيقند و آشكاركننده ي ذهن پويا، نبوغ ذاتي و البته كوشش پيوسته ي اين فرهيخته ي ارجمند در راه كسب معرفت و دانش، نيز بيان-گر دغدغه هاي او در راه آموزش (علوم) به مستعدان و طالبان آن. گذشته از خدمات علمي و عملي او در پزشكي، در اداي دين شيخ الرئيس به كشور و جامعه اش، نه تنها در روزگار خود، كه در سده هاي پسين نيز، همين بس كه نام نيك و كتب گوناگون و سودمند او تا نزديك به سه سده پيش، زينت بخش محافل علمي جهان و در شمار دروس رسمي دانشگاهي غرب بوده اند؛ گرچه وي در كشور خود تا حد زيادي، يعني دست كم از سه سو مهجور مانده چراكه نه بيش تر ِ كتب بي مانندش كه به زبان خواه ناخواه علمي- مراوده اي آن دوران (عربي) نگاشته شده اند، به تمامي به فارسي برگردانده شده و در دسترسند، نه اين آثار كه از جهات گوناگون (علمي، ادبي، زبان شناختي، نسخه شناختي) گنجينه اي نفيس براي ايران و (گاه) زبان فارسي به شمار مي آيند، از جانب هم ميهنانش به درستي مورد بررسي هاي علمي قرار گرفته اند و نه اخلاق پژوهشي درباره ي او پيوسته رعايت شده. در هر حال پورسينا دين خود را بيش از هر ايراني ديگري نه تنها به ميهنش، كه به جامعه ي علمي جهان و هزاره ها ادا كرده؛ حال شايسته است از خود بپرسيم آيا ما نيز وظيفه ي اخلاقي خود را در قبال او و خدمات ارزنده اش انجام داده، اين ميراث گرانبهاي معنوي و مادي را به درستي حفظ كرده و ترويج داده ايم. پژوهش حاضر كه مبتني بر روش كتابخانه اي ست، مي كوشد ضمن بهره گيري از نظريات اخلاق مدار، به بايدها و هست هاي اخلاقي در زمينه ي پورسيناپژوهي پرداخته و روزنه اي به نقاط تاريك اين حيطه بگشايد.