بازگشت به مثابه امكان: چالش هاي مهاجران بازگشتي در بازيابي هويت حرفه اي خود در نهاد آموزش عالي

مهاجرت نخبگان به عنوان مسئله اي اجتماعي تاثيرات مستقيم و غيرمستقيمي بر پيشرفت و توسعه ملي دارد. روند روبه افزايش برون كوچي تحصيلكردگان و متخصصان در سال هاي اخير به عنوان يكي از چالش هاي عرصه سياستگذاري قلمداد مي شود و نيازمند آسيب شناسي جامع است. در سالهاي اخير بر اساس تغييرات سياسي و اجتماعي داخل كشور آهنگ درون كوچي و برون كوچي افراد تحصيل كرده با نوسانات قابل تاملي مواجه شده است.اين پژوهش به دنبال فهم و تحليل تجارب مهاجران بازگشتي از فرايند ادغام در آموزش عالي است. شناخت اينكه چه پتانسيل ها و ظرفيت هايي آن ها را به ماندن در كشور و خدمت در آموزش عالي ترغيب مي نمايد و آموزش عالي به عنوان مهمترين بستر جذب نيروهاي متخصص چگونه در قبال سرمايه انساني مهاجران بازگشتي برخورد مي نمايد؟ روش پژوهش كيفي و جمع آوري داده ها بر اساس 64 مصاحبه نيمه ساختار يافته با متخصصان بازگشتي به كشور با حداقل مدرك دكتري مي باشد. به منظور ارائه تصويري جامع تر نسبت به سياستگذاري هاي صورت گرفته در ادغام متخصصان، 10 مصاحبه متخصص با مديران گروه هاي دانشگاهي و هم چنين مسئولين مربوطه در وزارت علوم صورت گرفته است. به نظر مي رسد رويكرد نهاد آموزش عالي به انتفاع از سرمايه انساني متخصصان بازگشتي در قالبي محدود و كوتاه مدت مي باشد و ادغام دراز مدت در چارچوب فرايند جذب نيرو با چالش هاي متعددي همچون سيطره كليشه هاي جنسيتي، عدم انطباق تخصص و مهارت هاي مهاجران بازگشتي با نيازهاي اعلامي دانشگاه هاي كشور، نبود زيرساخت هاي لازم در به فعليت رسيدن تخصص مهاجران، از دست دادن شبكه هاي حمايت گر آكادميك و تفاوت استاندارد و كميت رزومه سازي در داخل و خارج از كشورهمراه مي باشد.