نمايي از حيات انديشه‌اي و سبك نگارشي- تفسيري استاد جعفري لنگرودي

شناخت بزرگان هر جامعه‌اي، نيازمند درك صحيح و منطقي از آرا و عقايد آنهاست و اين امر، مستلزم بررسي حيات انساني و معرفتي هر يك از آنها در ادوار تاريخي خاص در رشتة مرتبط است. در تاريخ حقوق ايران بالأخصّ در اين سدة اخير كه ميراث عالمان ديني و حقوقي در معرض كاوش و اصطياد مقالات و تحقيقات متعدّدي قرار گرفته است، معرفي فردي از اين افراد كه شهرة حقوق بنيادين و مبنامحور در بين آشنايان فقه و حقوق است، چندان ساده و سهل نيست؛ چرا كه علاوه بر شهرت و كسوت فقهي ايشان درسراي فقه اسلام، در حقوقِ معاصر ايران نيز طرح‌ها و انگاره‌هايي را آغاز و به انجام رسانيده كه كمتر كسي ياراي تعهّد و تبحّر و تحكم در آنها را داشته است. لذا پرداختن به سير و تطور انديشه‌اي چنين عالمي، يعني استاد جعفري لنگرودي سهل ممتنع بوده و از طرفي معرفي و شناسايي اجمالي هر يك از بزرگان فقه و حقوق ايران، ضرورتِ انكارناپذير دوران كنوني است. مع ذلك پرداخت‌هاي علمي و فكري نظام‌مند هرچند به بهانه‌اي مبارك براي تقدير و سپاس از جايگاه درخشان آنها، موجد آثاربس گران‌قدري است. البته، نبايد از نظر دور داشت كه قرائت‌هاي ناصواب از آرا و ديدگاه‌هاي بزرگان حقوق ايران به ويژه در فضاهاي مجازي و سايت‌هاي گونه به گون، مسبب الزامي اخلاقي و حقوقي است كه آنچنان مغفول واقع شده و به‌واقع به ورطه فراموشي انداخته شده كه چاره‌اي جز اصرار بر سياهه قلم نيست كه بنويسد چه‌كساني خالقان آثار بنيادين و مفهوم‌مند فقه و حقوق ايران بوده‌اند و چه كساني تنها داعيه‌دار عناوين پرطمطراق حقوق ايران.