بررسي آزمايشگاهي تاثير پارامترهاي هيدروليكي جريان بر گسيختگي آبشكن

يكي از مؤثرترين روش هاي تثبيت سواحل رودخانه ها به منظور ساماندهي، استفاده از آبشكن مي‌باشد. آبشكن توده سنگي معمولا براي شرايط غير مستغرق طراحي مي شود، اما در شرايط سيلابي ممكن است مستغرق شده و ناپايدار گردد. در تحقيق حاضر، مطالعه آزمايشگاهي تاثير پارامترهاي هيدروليكي جريان بر فرآيند تخريب آبشكن توده سنگي در كانالي به طول 6 متر و عرض 45 /0 متر و ارتفاع 45 /0 متر، مجموعا در 12 آزمايش بررسي شده است. آزمايش‌ها در سه مقدار مختلف عمق جريان در شرايط مستغرق انجام شده و اثر اين پارامتر در سه محدوده سرعت بيشتر از آستانه حركت مصالح مورد بررسي قرار گرفته و فرآيند تخريب در استغراق‌هاي مختلف و همچنين اثر استغراق بر حجم خرابي ارائه شده است. با توجه به نتايج بدست آمده، در محدوده u/uc ثابت، با افزايش استغراق ، حجم تخريب افزايش مي يابد و با افزايش نسبت u/uc از 1 الي 5/1، ميزان خرابي براي استغراق 31 و 50 و 68 درصد، به ترتيب برابر 11، 17 و 18 درصد خواهد بود. با توجه به نتايج آزمايش‌ها و به ترتيب اهميت، محل اتصال دماغه به تاج، محل اتصال شيب بالادست به دماغه و تاج آبشكن حساس ترين ناحيه هاي آبشكن در تخريب مي باشند .