ارزيابي برخي از روابط تجربي در پيش بيني ضريب پراكندگي طولي

ضريب پراكندگي طولي يك پارامتر مهم جهت پيش بيني انتقال آلودگي در آبراهه ها مي باشد. در حالت كلي ضريب پراكندگي طولي از آزمايش هاي ماده ردياب برآورد مي گردد. آزمايش هاي اين تحقيق در يك كانال آزمايشگاهي با بستر سنگريزه اي، شيب طولي (001 /0 و 007/ 0) و پنج دبي (5/7، 5/11، 5 /15، 5/20 و 5/25 ليتر بر ثانيه) انجام شد. با استفاده از منحني هاي رخنه اندازه گيري شده و به كارگيري روش بهينه سازي برازش منحني با روش كم ترين مربعات خطا (LSCFIT) ضريب پراكندگي طولي در بازه هاي مختلف از كانال محاسبه شد. منحني هاي رخنه پيش بيني بر مبناي حل تحليلي معادله جابجايي- پراكندگي كلاسيك بازتوليد شدند. مقايسه منحني هاي رخنه مشاهداتي و حل تحليلي نشان داد كه در حالت كلي استفاده از معادله ي كلاسيك جهت پيش بيني منحني رخنه در رودخانه هاي طبيعي دقت كافي را ندارد. در ادامه با توجه به نتايج داده هاي آزمايشگاهي، ضرايب ثابت تعدادي از روابطه تجربي پيش بيني ضريب پراكندگي طولي اصلاح شدند. نتايج ارزيابي روابط تجربي اصلاح شده نشان داد كه، دقت فرمول هاي تجربي ارايه شده توسط Fischer در سال 1967 Marivoet وCraenenbroeck (1986) بنا به دارا بودن حداقل جذير ميانگين مربع خطا ) 032/ 0= (RMSE بهتر از ساير روابط تجربي مي باشد.