بررسي كيفيت آب و خودپالايي در دو سناريو تغيير اقليم و ساماندهي رودخانه

رودخانه ها از منابع سطحي مهم در تامين آب براي مصارف مختلف است. رشد جمعيت، توسعه كشاورزي و صنعتي شدن جوامع منجر به تخريب رودخانه ها و آلودگي آب شده است. براي جلوگيري از اين خسارات بايد به ارائه راهكارهايي به منظور بهبود شرايط رودخانه ها پرداخت. از اينرو ارزيابي كيفيت آب و ظرفيت خودپالائي جريان رودخانه براي تشخيص بيشينه بار ورودي آلاينده‌ها به رودخانه ضروري مي باشد. در اين تحقيق، از بسته كامل داده‌هاي كيفيت آب رودخانه باگماتي، در نپال، براي واسنجي و تائيد مدل QUAL2KW استفاده گرديد. كاربرد مدل براي ارزيابي ظرفيت خودپالائي رودخانه، در دو سناريو: تغيير اقليم (دما) و اقدامات ساماندهي رودخانه (اثر پوشش و تغيير ضريب زبري آبراهه) مورد آزمون قرار گرفت. نتايج نشان مي دهد كه افزايش دما منجر به كاهش توان خودپالايي رودخانه مي شود. اثر تغيير دما در محدوده اي كه غلظت DO زياد باشد، بيش تر است؛ اما روي BOD تاثير چنداني ندارد. هرچه زبري بستر رودخانه بيشتر باشد، شرايط براي بهبود وضعيت كيفي آب رودخانه فراهم تر مي گردد.