بررسي توان خودپالايي رودخانه لاوين چاي در محل ايستگاه دربكه استان آذربايجان غربي

خودپالايي به مجموعه فعل و انفعالاتي گفته مي شود كه به صورت طبيعي در يك منبـع آبـي اتفـاق ميافتد و در نتيجه آن ميزان آلودگي آب طي فرآيندهاي طبيعـي كـاهش يافتـه و كيفيـت آب تـا حـد استاندارد مطلوب افزايش مي يابد. عواملي كه بر اين پديده مؤثرند شامل ميزان انتقال آلاينده هـا، ميـزان نفوذ و پخش آلاينده ها، ميزان تبديل آلاينده ها، ميزان ته نشيني و ميزان تجزيه آن‌ها مي باشد. هدف از تحقيق حاضر بررسي قدرت خودپالايي رودخانه لاوين چاي در محل ايستگاه دربكه واقع در جنوب غربي استان آذربايجان غربي مي باشد. جهت بررسي قدرت خودپالايي رودخانه از پارامترهاي دبي، سرعت، عمق و دما در محل ايستگاه هيدرومتري دربكه در دو تاريخ سوم و بيست و هفتم ارديبهشت 1394 استفاده شد. نتايج بررسي قدرت خودپالايي رودخانه مذكور نشان داد كه با افزايش عمق به اندازه 30 درصد در اندازه گيري دوم (بيست و هفتم شهريور 1394) نسبت به اندازه-گيري اول (سوم ارديبهشت 1394)، قدرت خودپالايي رودخانه به اندازه 9 درصد به ازاي هر واحد كمبود DO كاهش مي يابد. هم چنين نتايج نشان داد كه تأثير تغييرات دبي بر توان خودپالايي رودخانه نسبت به تغييرات عمق بسيار ناچيز مي باشد. با ثابت بودن مقادير عرض و بازه رودخانه، عامل مهم و تأثيرگذار در تعيين خودپالايي رودخانه ها ضريب هواگيري مي باشد كه اين ضريب به دما و عمق جريان وابسته مي باشد.