اعتبار كربني و امكان‌سنجي راه‌اندازي بازار كربن در ايران

امروزه مسئله گرم شدن كره‌ي زمين و جلوگيري از افزايش گازهاي گلخانه‌اي به يك چالش اساسي تبديل شده است. گازهاي گلخانه‌اي كه بيشتر شامل بخار آب، دي‌اكسيد كربن، متان و اوزون هستند، مانند شيشه گلخانه، جلوي خروج انرژي خورشيدي از سطح زمين را گرفته و باعث گرم‌تر شدن آن مي‌شوند. سازمان ملل متحد از كشورهاي عضو درخواست مي‌كند در قالب معاهده‌اي تحت عنوان «معاهده كيوتو» از ميزان دي‌اكسيدكربن توليدي خود بكاهند. گرچه كشورهاي «درحال توسعه» ملزم به كم كردن ميزان دي‌اكسيدكرين توليدي خود نيستند، با اين وجود در صورتي كه اين كشورها در خاك خود پروژه‌هايي را اجرا كنند كه ميزان دي‌اكسيدكربن را كاهش دهد، «اعتبار كربن» دريافت مي‌كنند كه قابل‌فروش به كشورهاي توسعه‌يافته است. بر اين اساس كارخانه‌هايي كه با فناوري‌ جديد از دي‌اكسيدكربن توليدي خود كاسته‌اند، قادر خواهند بود اعتبار كربني دريافتي را به كارخانه‌هايي كه خروجي آنها هنوز با استانداردهاي كربن مطابقت نمي‌كنند، بفروشند. همچنين توليدكنندگان انرژي‌هاي پاك، در ازاي انرژي توليد شده معادل انرژي حاصل از آزاد شدن يك تن دي اكسيد كربن، اعتبار كربني پاداش مي‌گيرند. فروشندگان و خريداران اعتبار كربن مي‌توانند در يك بستر مبادلاتي تجاري مانند بورس معاملات سهام به معامله اعتبار كربن بپردازند. با توجه به اينكه در كشور ما ساليانه بيش از 500‌ ميليون تن گاز گلخانه‌اي منتشر مي‌شود، پتانسيل بالايي در بخش‌هاي مختلف براي پياده كردن طرح‌هاي مكانيزم توسعه پاك و دسترسي به بازارهاي كربن وجود دارد. اين مقاله به بررسي امكان‌سنجي راه‌اندازي بازارهاي كربن در ايران مي‌پردازد.