نقش آمايش سرزمين در توسعه پايدار محيط زيستي مناطق روستايي (مطالعه موردي :مناطق روستايي استان البرز)

آمايش سرزمين به عنوان رويكردي نهادينه شده بخشي از جغرافياي مدنيت ايران زمين و ايرانيان در همه ادوار تاريخي بوده است به نحويي كه ميتوان كمتر حوزه تمدني در دنياي قـديم را يافـت كـه تـا ايـن حـد در رويكـردي تلفيقي موضوع صيانت را با توسعه به عنوان اساس و جوهره مديريت توسعه پايدار فضايي در فرايند آمايش سـرزمين رعايت كرده و به اصول آن رسيده باشد، توسعه روستايي بهتـرين و كـاملترين مـديريت آمـايش سـرزمين محسـوب ميشود كه متناسب با ظرفيتها، محدوديتها و مقتضيات مكاني و زماني توانسته به تلفيق زيبايي از توازن انسـان و محيط دست يابد كه در جاي جاي كشور ميتوان به الگوهاي متنوعي از سكونت و فعاليت در راستاي اصول نهادينـه شده آن شناسايي نمود. استان البرز كه شـايد نمونـه بـي بـديلي از برنامه ريزي و مديريت آمايشي در حوزه توسعه پايدار روستايي محسوب شود كه تا بحال شايد چندان الگوها و اصـول آن مورد واكاوي علمي قرار نگرفته است لذا بازشناسي رويه هاي تعامل و ارتباط متقابل انسـان و محـيط در راسـتاي خلق محيط جغرافيايي يكي از محورهايي خواهد بود كه زمينه هـا و گونـه هـايي از آمـايش سـرزميني را بـراي سـاير مناطق كشور ديكته و مستندسازي نمايد. با اين توضيح نحوه و سازوكارهاي اثرگذار در همپيوندي انسان و محيط در اين خطه، اثرات رويكرد آمايشي برگرفته از فرايند تاريخي و بنيانهاي جغرافيـايي، ميـزان سـازگاري ايـن اصـول بـا معيارهاي توسعه پايدار روستايي متغيرهاي اصلي اين تحقيق خواهد بود.هدف اصلي اين تحقيق تدوين برنامه توسعه پايـدار روسـتايي بـا مبنـا قـراردادن رويكـرد آمايشـي بـوده اسـت يافته هاي تحقيق نشان ميدهد كه كاربست معيارهاي مديريت و برنامه ريزي آمايشي زيست محيطي يكي از خلاهاي جدي در نظـام توسعه روستايي مناطق مختلف كشور و بويژه ندر استان البرز بوده و ضرورت دارد نسبت به شـناخت و بازانديشـي در اين حوزه اقدام گردد.