ارتقا پايداري اجتماعي مبتني برافزايش رضايتمندي ساكنان مجموعه مسكوني

Promoting social sustainability by increasing satisfaction approach in residential complex

در دهه¬هاي اخير توسعه پايدار و در پي آن معماري پايدار از موضوعات مورد توجه طراحان معمار مي¬باشد. توسعه پايدار داراي رويكردي جامع، طبيعتگرا و انسان مدار و در بردارنده مفاهيم ارزشمندي مي¬باشد و رسيدن به پويايي اقتصادي، محيط زيست قابل زندگي و برابري اجتماعي از ابعاد مهم آن به شمار مي¬آيد. در اين ميان بسياري از طراحان به بعد اجتماعي توسعه پايدار توجه نمي¬كنند و اين امر باعث شده تا افراد از محيطي كه در آن زندگي مي¬كنند احساس رضايتمندي نداشته باشند. به همين خاطر در اين پژوهش سعي شده تا با شناخت موارد پايداري اجتماعي، محيطي با حداكثر رضايتمندي ايجاد كرد. كه اين امر وابسته به شناخت عوامل مؤثر در رضايتمندي و آسايش مي¬باشد. هدف اين مقاله جست وجوي چارچوبي نظري براي تشخيص عوامل و متغيرهاي اصلي تأثيرگذار بر رضايتمندي ساكنان از محيط مسكوني است. اين كه رضايتمندي از محيط مسكوني به چه معناست و چه عوامل و متغيرهايي سبب مي گردند فردي از يك محيط مسكوني احساس رضايت كند. روش تحقيق به كار گرفته شده، روش توصيفي- تحليلي مي¬باشد، كه به وسيله آن تمامي عوامل مؤثر در رضايتمندي هر فرد استخراج شده و به وسيله آن ارتباط ميان رضايتمندي و پايداري يك جامعه مشخص شده است. نتايج به دست آمده از اين پژوهش نشان مي¬دهد كه رضايتمندي از يك محيط زماني به وجود مي¬آيد كه ساختمان به صورت پايدار طراحي شده باشد و براي رسيدن به ساختمان پايدار ضروري است تا تمامي اصول خانه پايدار رعايت شود. همچنين عواملي كه باعث ايجاد آسايش درون خانه مي¬شود بايد به طور كامل در نظر گرفته شود، كه اين عوامل شامل آسايش حرارتي، صوتي و بصري مي¬باشد.