تلميحات و اشارات اساطيري و حماسي در ديوان اميرخسرو دهلوي

شالوده ادبيات هر ملّت اساطيري است كه بسياري از آنها از گزند فراموشي رهايي يافته است. در ملل، اساطيري وجود دارد كه در اساس آن با هم مشتركند. امور دقيقي را در حيات ملل مي‌توان يافت كه از اميد، آرزو، غم، درد، شادي و ترس مشترك سرچشمه گرفته است كه مي‌تواند عرصه گسترده‌اي را براي شناخت چهره ملل مختلف باز كند. اسطوره را بايد داستان و سرگذشتي مينوي دانست كه معمولًا اصل آن معلوم نيست و شرح عمل، عقيده، نهاد، يا پديده‌اي طبيعي است به صورت فراسويي كه دست كم بخشي از آن از سنتها و روايتها گرفته شده و با آيينها و عقايد ديني پيوندي ناگسستني دارد. تلميحات اصطلاحًا حماسي هم به اشاره‌هاي داستاني مربوط به نام‌ها و روايات ملّي- پهلواني گفته مي‌شود كه از كهن‌ترين نمونه‌هاي شعر فارسي تا دوره معاصر در سخن شاعران به كار رفته است. در فرهنگ‌هاي عمومي مانند لغت‌نامه دهخدا و مآخذي كه به صورت تخصصي به موضوع تلميحات شعر فارسي پرداخته‌اند، غالبًا آن دسته از نامهاي شهرياران و پهلوانان و اشارات داستاني، معرفي و شاهد/ شواهد شعري‌شان ذكر شده است كه در شاهنامه فردوسي و يكي دو منظومه پهلواني پس از آن نظير گرشاسپ نامه و بهمن نامه آمده است. در سبك عراقي شاعران به ندرت به اساطير ايراني اشاره مي‌كردند. از آنجا كه اميرخسرو هم در دوره موسوم به سبك عراقي مي‌زيسته؛ تلميحات و اشارات اساطيري و حماسي در ديوان او اندك است.