تحليل ساختاري و مضامين شعري محمد الماغوط ونيمايوشيج

ادبيات عربي با سابقه ي درخشان و كهن خود نماد فرهنگ عظيمي است كه در تعامل با سائر ملت ها، برآن ها تاثير گذاشته و از آن ها تاثير پذيرفته است. محمد ماغوط و نيما دو تن از شاعران نوپردازي هستند كه با استفاده از شعر و انديشه ي خود، در پي ايجاد تغييروتحول در جامعه بودند. هر دو شاعر در بيان آراء و انديشه هاي شعري خود از قالب هاي نو شعري استفاده كرده اند. شعر ماغوط و نيما، كه يكي از سوريه و ديگري از ايران بعنوان سرآمدان شعر منثور يا سپيد شناخته شده اند، پر از فضاهايي است كه زمينه هاي عاطفي و روانشناختي آثار اين دو شاعر را تشكيل داده است. ماغوط شاعر و نويسنده ي سوري و از پيشگامان و توسعه دهندگان قصيدۀ النثر در شعر عربي است. اين نوشتار در پي آن است كه بر اساس روش توصيفي-تحليلي و كتابخانه اي، ضمن بيان شباهت ها و تفاوت هاي شعري آنان، ديدگاه ها و مضامين دو شاعر از دو فرهنگ متفاوت را در زمينه هاي مختلف به صورت مقايسه اي بررسي كند. اين شاعران، در زمينه هاي مختلف اجتماعي، سياسي، عاطفي و شخصي اشعاري را سروده اند و به همين خاطر اشعار مشابهي در ديوان آن ها يافت ميشود. اين پژوهش ضمن بررسي زمينه هاي عاطفي مشترك اشعار اين دو شاعر، به اين نتيجه رسيده است كه موضوعاتي نظير تنهايي و غربت، يأس و نااميدي، شهرگريزي، دعوت به مبارزه، وطن دوستي و... از جمله مضامين مشترك اين دو شاعر بوده است.