بررسي و كاربرد انواع تلميح در منطق الطير عطار نيشابوري

تلميح يا چشمزد مانند ديگر آرايه هاي ادبي در قوت بخشيدن به معني مقصود موردنظر شاعر و برانگيختن موضوعي در ذهن، نقش برجسته اي دارد. تلميح با برخورداري از بنمايه هاي قدرتمند هنري در جهت بيان احساسات و عواطف و جنبه هاي خيال انگيزي كلام تأثير بسزايي دارد. به كارگيري تلميح در بين شاعران جدا از شرايط اجتماعي و سياسي با انديشه، نبوغ و استعدادهاي فرهنگي آنان پيوند تنگاتنگي دارد. بطوريكه انعكاس و رواج آن در دوره هاي مختلف سبكي نمايان است. همين امر باعث شده است تا تمايل سرايندگان فارسي زبان گاهي به نوع ايراني تلميح بيشتر از تلميحات سامي و غيره باشد. در سبك عراقي كاربرد تلميحات از حضور و بسامد بالايي نسبت به ديگر فنون ادبي برخوردار است. عطار با بهره گيري از تلميحات ضمن معني آفريني به محتواي فرهنگ قومي و بيان آموزه هاي عرفاني خويش در منطق الطير مي پردازد. تلميحاتي كه عطار به كار مي گيرد در آثار شعراي پيش از وي نيز به كار رفته است؛ با اين تفاوت كه در منطق الطير رنگ و نمود عرفاني پيدا مي كند و با به كارگيري رمز و نماد به ذكر انديشه هاي والاي معنوي و عرفاني عرفان توجه مي كند. اهميت عطار به تلميحات سامي – اسلامي بيشتر از نوع ايراني مي باشد. البته اگر تلميحات عرفاني را درنظر بگيريم شاهد بسامد بالاي آنها نسبت به ديگر تلميحات