تحليلي بينامتني از الهي نامه و تذكره الاولياي عطار نيشابوري

در ميان آثار عطار، تذكره الاوليا را مي توان اثري محوري دانست كه منظومه هاي عطار حول آن در گردش هستند. بررسي مناسبات اين كتب با يكديگر اين ارتباط ويژه را اثبات مي-كند. تذكره الاوليا از يك سو مانند كتابي تاريخي است كه دربرگيرندۀ شرح احوال عرفاست و از سوي ديگر از اهداف تعليمي هم بركنار نمانده است. آنچه روشن است اين نكته است كه عطار در سرودن منظومه ها هدف اصلي تعليم و تربيت را در نظر داشته است. از اين رو مقايسۀ تذكره الاوليا و مثنوي ها مي تواند وجوه مختلف ساختار تعليمي اين آثار را مشخص كند. در ميان منظومه ها، الهي نامه ساختار ويژه اي دارد چنانكه مبتني بر منطق گفت وگو است و از خلال اين گفت وگوها زهد را به مخاطب تعليم مي دهد. بنابراين در اين پژوهش هدف آن است كه بر مبناي مناسبات بينامتني موجود در ميان حكايات مشترك تذكره الاوليا و الهي نامه به تازه هايي در زمينۀ دسته بندي بينامتنيت دست يابيم و نشان دهيم كه كداميك از اين دو اثر داراي وجوه تعليمي قوي تري هستند.