مطالعه تطبيقي استعاره سنتي (بلاغت اسلامي) وجديد (زبان شناختي) (مفاهيم ذهني، گفتماني، ساختاري)

تحولات استعاره در دوره هاي مختلف شامل رويكردهاي زيبا شناختي، تحليلي وتفسيري وزبان شناختي است. اين پژوهش استعاره سنتي را در حوزه بلاغت اسلامي وديدگاه مقايسه اي ارسطو تبيين مي كند وهم چنين استعاره هاي مرتبط با نظريه هاي كنش گر وتعاملي وعلّي را در حيطه نظريه هاي كلاسيك متأخر مي آورد، كه به نوعي با استعاره در بلاغت عربي مترادف ساختاري وبا استعاره زبان شناختي، تناقض مفهومي دارند. استعاره زبان شناختي داراي مفهوم معنا شناسي شناختي است كه ابزاري براي مفهوم سازي يك استعاره براساس عقل وتجربه ملموس است كه شامل استعاره هاي مفهومي وساختاري وجهتي است. هدف از اين پژوهش، بررسي استعاره در بلاغت اسلامي وزبان شناختي از منظر ذهن مجازي وذهن جسماني وساختار جانشيني وتجسمي وهم چنين گفتمان ادبي-عاطفي وگفتمان فرهنگي-اجتماعي است. اين جستار با نگرشي جديد به اين نتيجه رسيده است كه استعاره سنتي وزبان شناختي داراي عناصر ديالكتيكي است به طوري كه در استعاره سنتي، ذهن مجازي به مثابه تصوير خيالي ودر استعاره جديد، ذهن جسماني به مثابه انگاره زبان شناختي محسوب مي شود وهم چنين استعاره سنتي در قالب گفتمان ادبي-عاطفي بررسي مي شود ولي استعاره جديد در قالب گفتمان چند منظوره مانند اجنماعي-فرهنگي- سياسي گنجانده مي شود وفرآيند ساخت استعاره سنتي براساس محور جانشيني كه در نشانه التزامي ومتداعي قرار مي گيرد وهم چنين استعاره جديد براساس تجسّم وتجسّد فكري كه از ساختار بدني وواقع گرايي تجربي نشأت مي گيرد، است. شايان ذكر است كه استعاره زبان شناختي برخلاف تفاوت ها، شباهت هاي محدودي از لحاظ ساختاري با استعاره سنتي بويژه استعاره وضعيه دارد.