غزل روايي در ديوان شمس

روايت يك ويژگي حيات انساني است. اين ويژگي در حيات فردي و جمعي آدمي حضور دارد . او پيوسته در درون و بيرون وجود خويش مشغول روايت است . اين ميل البته در وجود شاعران و نويسندگان كه در عالم بي انتهاي تخيل سير مي كنند ،شدت بيشتري دارد. بخشي از عظمت شعر فارسي نيز مديون منظومه هاي كم نظير روايي است. تمايل به روايت در شعر فارسي چنان قوي است كه به منظومه هاي روايي منحصر نشده بلكه به ساير قالب هاي شعر فارسي نيز سرايت كرده است . مولوي يكي از شاعران و عارفاني است كه علاوه بر سرودن مثنوي كه بر پايه حكايت و روايت شكل گرفته ، در غزليات شمس نيز گاه به روايت در غزل تمايل نشان مي دهد . اين تمايل به گونه اي است كه گاهي در يك بيت ،يك داستان را را در نهايت ايجاز بيان مي كند . به لحاظ ادبي ، اين گونه اشارات داستاني را در آرايه تلميح جاي داده اند . كثرت اين داستانك ها يا غزل – قصه ها، نشان از ميل ذاتي شاعر به روايت است و برمبناي آنها مي توانيم از انواع غزل هاي روايي مولوي سخن بگوييم و آنها را به غزل گفتگو محور ، شخصيت محور رويا محور، تمثيلي و فراواقعي تقسيم كنيم .