بررسي تحليلي جريان « شعر جنگ » در ادبيات فارسي معاصر

«شعر جنگ» به عنوان اصلي ترين و گسترده ترين جريان ادبي دهه ي شصت از شاخه ي مذهبي «شعر پايداري» قبل از انقلاب اسلامي منشعب شده است و بيش از ساير جريان-هاي شعري، مستقيماً از تحوّلات سياسي و اجتماعي زمان خود تأثير پذيرفته است. بخش عمده اي از اشعار دهه ي شصت، جنگ سروده ها هستند به نحوي كه اغلب شعراي اين دهه را مي توان در شمار شعراي جنگ دانست و آنها را به دو دسته ي كليِ «شعراي باجنگ» و «شعراي برجنگ» تقسيم كرد. جنگ سروده ها در دو قالب «سنتي» و «نوگرا » اشعاري ساختارگرا و مفهوم مند هستند كه غالباً با زباني ساده و ساختاري روايي و گاه گزارش گونه با نمودهايي از بيم و اميد به بيان فجايع جنگ و رنج ها و پايداري و مقاومت و دلاورمردي ها مي پردازند. در حيطه ي زباني به دليل تكيه بر ايجاد ارتباط با مخاطب، شعراي جنگ به ندرت از هنجارهاي زباني عدول كرده اند و غالباً مفهوم را به ساده ترين شكل ممكن انتقال داده اند. به لحاظ تخيّل، «شعرِ جنگ» با وجود كثرت استعمال تصاوير كليشه اي گاهي موجد تصاوير بديع و تازه اي شده است. در سروده هاي «شعراي باجنگ»، نمادگرايي و كاربرد شعائر مذهبي و آييني بسامد بالايي دارد. كليدواژه ها : ادبياتِ معاصر ، شعرِ پايداري، جريان ِادبي، شعرِ جنگ، ادبياتِ متعهد.