نقش هنر سازۀ تكرار در شعر پايداري محمود درويش و قيصر امين پور

تكرار، از آرايه‌هاي ادبي و به معناي دوباره يا چندباره آوردن اجزاي تشكيل دهندۀ كلام است. اين عنصر، موجب ايجاد توازن و موسيقي در زبان شعر و برجسته نمودن مفاهيم آن مي-گردد و از اهتمام اديب نسبت به نكته يا مسأله اي پرده بر مي دارد. از اين منظر مي توان به رمز گشايي رويكرد وي به انواع تكرار و نيز بررسي شيوۀ ادبي او پرداخت. محمود درويش، شاعر مقاومت فلسطين و قيصر امين پور، شاعر متعهّد ايران از جمله شاعراني هستند كه از گونه هاي: تكرار حرف، تكرار واژه و تكرار جمله به منظور انتقال انديشه و پيام مورد نظر خويش ياري جسته اند و به كاركرد زيبايي شناختي و هنري آن در ايجاد نغمۀ جذّاب و گيراي ادبي نظر دارند و با به كارگيري آگاهانۀ اين ابزار توانسته اند ميان واژگان شعر و مضامين پيش روي، پيوندي پويا و همسو برقرار نمايند و از اين رهگذر به ارزش ادبي و هنري سروده هاي پايداري خويش بيفزايند. با عنايت به كاركردها و ظرفيّت هاي فرا زباني پديدۀ تكرار در كلام محمود درويش و قيصر امين پور، مقالۀ حاضر با استفاده از شيوۀ توصيفي- تحليلي به تبيين كاركردهاي لفظي و معنايي پديدۀ تكرار در برخي سروده هاي پايداري و ميهني آن دو مي پردازد.