بررسي بن مايه هاي عرفاني در غزل فاضل نظري (با تكيه بر سه گانة غزليات)

انديشه و جهان بيني عرفاني از جمله ميراثي است كه در غزل نئوكلاسيك معاصر ناديده گرفته شد. بيشترين اهتمام شاعران در اين دوران به نوآوري هاي زباني و ساختاري غزل و سازگار ساختن آن با مضامين مرتبط با زندگي روزمره محدود شده است. در چنين شرايطي رويكرد عارفانة شاعري چون فاضل نظري و بسامد چشمگير بن مايه هاي عرفاني در آثارش، مي تواند سرآغاز جرياني به نام «غزل نئوكلاسيك عارفانه» باشد، كه نقطة عطفي در شعر كلاسيك معاصر خواهد بود. با بررسي مفاهيم عرفاني در غزل فاضل نظري بيشترين بسآمد ، ذيل عناويني مشهود است كه عبارتند از: سلوك و وادي هاي آن، انديشه-هاي عرفاني، تأويل و تفسير برخي از آيات و احاديث رايج در مباني عرفان اسلامي، انديشه هاي عرفاني، اعتقادات شيعي و عرفاني، غربت و اسارت روح در عالم جسم، رويكرد عرفاني به هبوط و مرگ. بر اين اساس غزل هاي فاضل نظري، غزلي محتواگرا و متمركز بر انگارة عرفاني ارزيابي مي شود. كليدواژه بن مايه هاي عرفاني، غزل نئوكلاسيك، فاضل نظري، مجموعه شعر سه گانه.