نظريات و علل و عوامل آسيب اجتماعي خودكشي و راهكارهاي پيشگيرانه

خود كشي مهم ترين و بارز ترين نوع خشونت تغيير شكل يافته است. آن چه امروزه اين پديده را نسبت به گذشته مهم تر جلوه مي دهد، گسترش و افزايش آمار خودكشي ها و كاهش سن خود كشي است. ريشه كني خودكشي در جهان كنوني امري محال به نظر مي رسد ليكن مي توان تدابيري بكار بست تا نرخ ارتكاب خودكشي به نحو موثري كاهش يابد. اين تدابير از يك سو در مبارزه عليه عوامل بسترساز و زمينه ساز خود كشي و از سوي ديگر در تقويت عوامل بازدارنده از خود كشي خلاصه مي شوند. در مسير مبارزه با اين پديده بايد با كليه عواملي كه موجب شيوع اعتياد به الكل، قمار يا افزايش نابساماني خانواده ها و از هم گسيختگي آنها مي شود مبارزه نمود و در واقع پيشگيري نتيجه بخش در اين راستا در صورتي محقق مي گردد كه تمام عوامل خودكشي اعم از فردي يا دروني، شامل عوامل روحي ـ رواني و جسمي ـ زيستي و علل بيروني يا خارجي شامل عوامل محيطي ـ اجتماعي مورد تحليل و بررسي قرار گيرد به نحوي كه اين عوامل تمايل به تخريب خود، در شخص را تغيير شكل و تغيير جهت دهد. انسجام بيشتر نظام خانوادگي ، تقويت ايمان و شور مذهبي در افراد و روح همدردي ، درمان افراد افسرده و داراي اختلالات روحي- رواني و مداومت در اين خصوص ، رشد كمي و كيفي مراكز مشاوره درماني ، جلوگيري از بروز روحيه ها و مسالك انزواگرايانه ، كارآمدسازي و استفاده مناسب از رسانه ها و برنامه هاي فرهنگي- اجتماعي و بطوركلي بهبود و ارتقاي خدمات پزشكي ، بهزيستي ، رفاهي ، اقتصادي و اجتماعي و بهره وري صحيح از نيروي هاي انساني مي تواند در مبارزه با اين پديده راهگشا باشد. دراين مقاله برخي نظريات در خصوص خودكشي و همچنين علل ها وعوامل آن و راهكارهاي پيشگيرانه مورد بحث و بررسي قرار گرفته است.