بررسي ارتباط غيركلامي خصوصاً زبان بدن در داستان چراغ آخر صادق چوبك

انسان موجودي است اجتماعي و نيازمند تعامل با افراد پيرامون خود، كه البته اين ارتباط ما بين انسان‌ها از دو طريق كلامي و غيركلامي امكان پذير مي‌باشد. تحقيقات نشان داده است كه برقراري ارتباط از طريق كلام فقط 7% از كل ارتباط و 93% غيركلامي است و حتي ارتباط غيركلامي از جمله ايما و اشاره با زبان بدن، حقيقي تر و صادقانه تر از ارتباط كلامي و بازگوكننده ي شخصيت حقيقي افرد است. نگاه نويسنده، خصوصاً داستان نويس، عميق تر از ديگران است. او حقايقي را مي بيند و حس مي كند كه شايد كمتر كسي به آن توجه كند و به اين ترتيب شخصيت هاي داستانش را باور پذير مي نمايد. صادق چوبك، نويسنده ي معاصر و پايه گذار ادبيات مدرن ايران، كسي است كه در داستان هاي خود، با شخصيت هايي كه خود خالق آن ها بوده است، زندگي مي كند و همواره نوشته هايش پرده از حقيقت بر مي داردو اهميت چوبك در ادبيات معاصر در گفتگوپردازي ها و توصيف-هاي زنده اي است كه در پيشرفت نثر امروز نقش مهمي داشته است؛ چرا كه شخصيت هاي او در داستان ها و رمان هايش از جمله تنگسير، سنگ صبور، خيمه شب بازي، چراغ آخر و ... براي خواننده باورپذير مي شوند. چراغ آخر داستاني است كه به القاي نادرست دين توسط افراد بي سواد پرداخته است.در مقاله ي حاضر نويسنده بر آن است تا با بررسي زبان بدن و ارتباط غيركلامي از جمله عادات رفتاري و خصوصيات جسماني در اين داستان، به پردازش شخصيت ها توجه نمايند و نمونه هايي از ارتباطات غيركلامي، خصوصاً زبان بدن (body language)، در جامعه ي امروز براي خواننده رمزگشايي شود.