واكاوي مضامين هنر نقاشي در تاريخ معاصر ايران با تكيه بر ديدگاه امام خميني (ره) دكتر مجتبي گراوند ، ايرج سوري

هنر نقاشي و صورتگري در تاريخ ايران از آغاز تا دوره حاضر، بر اساس آموزة مذهب و پايبندي به ارزش هاي معنوي راه پر فراز و نشيبي را سپري كرد. مباحث اعتقادي و تجرد خالق هستي و امور مجردات و ادله هاي فقهي آن سبب شد؛ هنر نقاشي با محدوديت ها به سمت سبك ناتوراليستي پيش برود و در حاشيه ساير شاخه هاي هنري حركت نمايد. بررسي تاريخچه هنر نقاشي ايران دوره اسلامي به عنوان بخشي از تمدن اسلامي نشان مي دهد حكومت هاي ايلخاني و تيموري توجه جدي تري به هنرهاي تجسمي معطوف داشتند و دولت صفوي با ايدئولوژي شيعي ضمن ميراث دار بودن دستاوردهاي پشين، با غني تر كردن مضمون ديني هنر نقاشي تا دوره پهلوي دوم اين سنت را منتقل كرد اما اتفاق مهم، گرايش به سبك هاي مدرن غربي (سبك امپرسيونيسم) و به حاشيه راني سبك هاي سنتي رايج كه هويت ديني و ملي را تداعي مي كرد بود. امري كه سبب بحران هويت هنر نقاشي و بيگانه بودن الگوهاي مدرن با هنر ايراني اسلامي گرديد. مقاله حاضر، با روش پژوهش مقايسه تطبيقي – تاريخي و تحليل محتوا مي كوشد؛ به بررسي تحول تاريخي هنر نقاشي در دوره مورد نظر و تغييرات مضامين آن بپردازد. از مهمترين يافته هاي پژوهش، وقوع انقلاب و بازگشت هنر نقاشي به اصالت ديني و رواج سبك هاي رئاليسمي ارزش محور انقلابي مي باشد. واژگان كليدي: امام خميني(ره)، هنر نقاشي، سبك هاي غربي، انقلاب اسلامي، تمدن نوين اسلامي - ايراني.