اثر ورزش و پوشش بر خودپنداره ي جسماني و اضطراب اجتماعي پيكر در زنان جوان

هدف: خودپنداره ي جسماني و اضطراب اجتماعي پيكر دو سازه ي رواني مرتبط با فعاليت بدني، ورزش و آمادگي جسماني هستند كه پژوهش هاي متعددي به بررسي آن ها در غير ورزشكاران با سطوح متفاوت فعاليت بدني و آمادگي و ورزشكاران رشته هاي مختلف پرداخته اند؛ ولي تاكنون اثر نوع پوشش و اثر متقابل آن با ورزش بر اين دو سازه مورد بررسي قرار نگرفته است. با توجه به اين كه زنان جوان در ايران از پوشش چادر و يا مانتو استفاده مي كنند، پژوهش حاضر با هدف مقايسه ي خودپنداره ي جسماني و اضطراب اجتماعي پيكر در زنان ورزشكار و غير ورزشكار با پوشش هاي مختلف در جامعه (چادر و مانتو) انجام شد. روش شناسي: شركت كننده هاي پژوهش 40 زن با ميانگين سني (2/3±) 26 سال بودند كه به صورت دردسترس از بين دانشجويان دانشگاه الزهرا (س) و تيم هاي ورزشي دانشگاه ها و باشگاه هاي تهران در 4 طبقه ي ورزشكار و غير ورزشكار با پوشش چادر و مانتو انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از فرم كوتاه پرسشنامه ي خودتوصيفي جسماني مارش و همكاران (2010) و پرسشنامه ي اضطراب اجتماعي پيكر موتل و كنروي (2000) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده هاي اضطراب اجتماعي پيكر و خودتوصيفي جسماني بترتيب با استفاده از تحليل كوواريانس 2 (ورزش) در2 (پوشش) در سطح معني داري 05/0p و تحليل كوواريانس 2 (ورزش) در 2 (پوشش) چند متغيري در سطح معني داري 005/0p انجام گرديد. يافته ها: بر اساس نتايج با وجود بيشتر بودن اضطراب اجتماعي پيكر در زنان چادري هيج يك از اثرات اصلي و متقابل ورزش و پوشش معني دار نبود (05/0p ). در مورد خودپنداره ي جسماني، اثر اصلي پوشش و اثر متقابل ورزش و پوشش معني دار نبود (05/0p ) و فقط اثر اصلي ورزش براي خرده مقياس هاي قدرت، شايستگي ورزشي، فعاليت بدني و استقامت به نفع ورزشكاران معني دار بود (005/0p ). نتيجه گيري: به نظر مي رسد ورزش منظم مي تواند خودپنداره ي جسماني زنان جوان را در ابعاد قدرت، شايستگي ورزشي، فعاليت بدني و استقامت به طور معني داري ارتقاء بخشد؛ ولي ورزش و نوع پوشش بر اضطراب اجتماعي پيكر زنان جوان اثر معني داري ندارد.