تأثير يك دوره تمرين راه‌رفتن با دستورالعمل كانون توجه بيروني بر عملكرد تعادل سالمندان

هدف: ضعف در حفظ تعادل در سالمندي به‌دليل افول سيستم‌هاي حسي امري اجتناب‌نا‌پذير است. احتمالا افت سيستم عصبي مركزي مانند قشر پريتال كه مسئول تصويرسازي دروني بدن است، موجب درگيري شناختي بيشتر افراد سالمند نسبت به جوان‌ترها مي‌شود كه اين امر توجه سالمندان به اندام‌ها (توجه دروني) را افزايش مي‌دهد و درنتيجه منجر به مختل شدن كنترل خودكار و ضعيف شدن اجرا مي‌شود. يكي از مداخلات جديد توانبخشي، استفاده از تحريكات موزون شنيداري است كه در آن با استفاده از علائم زمان‌بندي شده به اشكال مختلف به افراد توجه بيروني داده مي‌شود. پژوهش‌ها بر روي بيماران اختلالات عصب شناختي نشان دادند، اين تحريكات با تمركز براثر حركت يا اتخاذ كانون توجه بيروني به فرايندهاي خودكار و غير هوشيارانه اجازه مي‌دهد تا حركت را كنترل كنند . لذا هدف از تحقيق حاضر بررسي تأثير تمرين راه‌رفتن با دستورالعمل توجه بيروني بر تعادل سالمندان بود. روش‌شناسي: پژوهش حاضر نيمه‌تجربي مي‌باشد. 25 مرد سالمند60 تا 75 سال، داوطلبانه از سراي بازنشستگان بابلسر در اين مطالعه شركت كردند كه با استفاده از آزمون تعادلي زمان برخواستن و برگشتن، به‌طور تصادفي در سه گروه 8 نفره كنترل و راه‌رفتن بدون تحريك و تحريك شنيداري (9 نفر) قرار گرفتند. آزمون‌هاي تعادلي ايستا و پويا با استفاده از دستگاه فوت‌اسكن قبل و بعد از دوره‌ي تمريني انجام شد. گروه‌هاي تحريك شنيداري (دريافت علائم شنيداري در حين راه‌رفتن با استفاده از يك مترونوم و هدفون و10 % بالاتر از آهنگ ترجيحي راه‌رفتن در هر هفته) و گروه راه‌رفتن بدون تحريك، تمرينات خود را به‌مدت 18 جلسه‌ي20 دقيقه‌اي دنبال كردند. يافته‌ها: نتايج نشان داد عملكرد تعادلي سالمندان در آزمون تعادلي پويا در گروه شنيداري معني‌دار مي‌باشد (001/0P=). نتيجه‌گيري: اين نتايج نشان داد استفاده از اين تحريكات، احتمالا با هدايت توجه به بيرون و فعال‌سازي مجدد مكانيزم‌هاي خودكار در حفظ تعادل، مي‌تواند موجب بهبود تعادل پوياي سالمندان شود و از آن به عنوان روش تمريني ساده و كم‌هزينه به‌منظور كاهش خطرات سقوط سالمندان به‌ويژه در فعاليت‌هاي پويا مانند راه‌رفتن استفاده كرد.