تأثير شش هفته تمرين راه‌رفتن با تحريك موزون ديداري بر تعادل سالمندان

هدف: از دست دادن تعادل و زمين‌خوردن، ششمين علت مرگ‌و ‌مير در سالمندان بوده و از بزرگ‌ترين خطرات تهديدكننده‌ي سلامتي در اين دوره است. افول سيستم‌هاي حسي در سالمندي موجب ارسال اطلاعات حسي غيردقيق مي‌شود و بدن قادر به شناسايي انحرافات از مركز ثقل و توليد پاسخ‌هاي عضلاني صحيح براي حفظ قامت نخواهد بود، اخيراً مطالعات كنترل حركتي در بيماران با مشكلات حركتي، از مداخلات با نشانه گذاري‌هاي ريتميك ديداري مانند يك‌سري علائم زمان‌بندي‌شده بيروني نوري استفاده مي‌كنند. اين نوع تحريكات، سيستم حركتي را براي انجام حركت به حالت آماده باش درمي‌آورد و كيفيت پاسخ بعدي را افزايش مي‌دهد و منجر به تغيير سرعت حركت و ايجاد مسيرهاي حركتي هموارتر مي‌شود. با اين‌حال هنوز مطالعه‌ايي تاثير اين نوع تحريكات را بر تعادل سالمندان مورد بررسي قرار نداده است. بنابراين هدف اين تحقيق بررسي تأثير راه‌رفتن با تحريك موزون ديداري بر تعادل سالمندان بود. روش‌شناسي: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌تجربي مي‌باشد. 24 مرد سالمند سالم 60 تا 75 سال به‌طور داوطلبانه از سراي بازنشستگان بابلسر در اين تحقيق شركت‌كردند. شركت‌كنندگان با استفاده از آزمون تعادلي زمان برخواستن و برگشتن به‌طور تصادفي به سه گروه 8 نفره كنترل، راه‌رفتن ساده و راه رفتن با تحريك ديداري تقسيم شدند. آزمون‌هاي تعادل با استفاده از دستگاه فوت‌اسكن و رديابي مولفه‌ي مركز فشار، قبل و بعد از دوره‌ي تمريني انجام شد. گروه تجربي (دريافت علائم موزون ديداري در حين راه رفتن با استفاده از يك مترونوم و ال‌اي‌دي‌هاي نوري و10 % بالاتر از آهنگ ترجيحي راه رفتن در هر هفته) و گروه راه‌رفتن ساده، يك برنامه‌ي 18 جلسه‌اي 20 دقيقه‌اي را دنبال كردند. يافته‌ها: نتايج آناليز واريانس نشان داد عملكرد تعادلي سالمندان در آزمون تعادلي پويا معني‌دار بود (002/0P=). نتيجه‌گيري: اين پژوهش نشان داد كه احتمالا اين نوع تمرينات از طريق هدايت توجه و يا سازوكار هم زماني موزون در حفظ تعادل، مي‌تواند روشي موثر در بهبود تعادل پوياي سالمندان باشد و به عنوان يك روش توانبخشي به كاهش خطرات سقوط سالمندان به‌ويژه درفعاليت‌هاي پويا مانند راه‌رفتن كمك كند،