تأثير تغييرات محيط بازي بر يكپارچگي بينايي- حركتي كودكان

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير تغيير دو محيط بازي از لحاظ ساختاري بر يكپارچگي بينايي- حركتي كودكان پيش دبستاني بود. روش شناسي: بدين منظور از روش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون، با روش نمونه‌گيري هدفمند استفاده شد. نمونه آماري تحقيق 30 نفر از كودكان پيش‌دبستاني 5/6-5/4 ساله بود كه 15 نفر از آنها در مدرسه طبيعت بعنوان فضاي باز آزاد طبيعي (فضاي بدون ديوار) و 15 نفر ديگر، در مهدكودك در فضاي سرپوشيده (ساختماني يه متراژ 150 مترمربع) ثبت‌نام كرده بودند. براي سنجش ارزيابي رشد ادراكي، از آزمون‌ يكپارچگي بينايي- حركتي بيري-بوكتنيكا استفاده شد. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس مركب نشان داد كه بازي در فضاي باز طبيعي ادراك كودكان تأثير مثبت و معني‌داري داشت. در مقابل فعاليت در فضاي سرپوشيده بر رشد ادراكي تأثير معني‌داري داشت. با اين وجود، فعاليت در فضاي باز اثر بيشتري بر رشد ادراكي كودكان نسبت به فضاي سرپوشيده داشت. به طوري كه در گروه فضاي باز %88 تغييرات در ادراك بينايي- حركتي ناشي از فعاليت كودكان در فضاي باز طبيعي بود. درحالي كه در گروه فضاي سرپوشيده، %20 از تغييرات در ادراك بينايي-حركتي كودكان مربوط به فعاليت در فضاي سرپوشيده است. نتيجه‌گيري: ساختار محيطي كه كودكان در آن فعاليت مي‌كنند، تاثير بسزايي بر رشد ادراكي آنها دارد. محيط طبيعي، محيطي غني از محرك‌هاست كه بر رشد كودكان تاثير چشمگيري دارد. برهمين اساس پيشنهاد مي‌شود در دوران كودكي، جهت بهبود ادراكي، كودكان در فضاهاي طبيعي فعاليت بيشتري داشته باشند.