نقش آموزش و پرورش در حفظ محيط زيست

طبيعت و محيط زيست يكي از مواهب الهي است كه بستر تداوم حياط بشر است. محيط زيست محل زندگي و تأمين كننده اصلي ترين نيازهاي انسان است. براي حفظ چنين ميراث گرانبهايي بايد همه اقشار مشاركت داشته باشند. فرهنگ عامل اصلي و موتور توسعه پايدار و حفاظت از محيط زيست محسوب مي شود و فرهنگ سازي در خصوص حفظ محيط زيست و آگاهي بخشي بهتر و بيشتر جامعه نسبت به مضرات و خطرات آلايندگي ها و تخريب هاي زيست محيطي يكي از مهمترين وظايف نظام هاي آموزشي است. بهبود محيط زيست زماني حاصل خواهد شد كه محيط طبيعي و فرهنگي انسان با هم مرتبط باشند. سنگ بناي فرهنگ سازي را بايد در آموزش و پرورش گذاشت، لذا آموزش و پرورش در اين مقوله نقش اساسي و كليدي را برعهده دارد. محققان و صاحب نظران بر اين باورند كه افزايش آگاهي عمومي زيست محيطي مي تواند بر نگرش هاي زيست محيطي افراد تاثير گذاشته و نهايتا منجر به رفتار هاي مسئولانه نسبت به محيط زيست شود. از اين رو نهاد هاي آموزشي مي توانند در اين امر به عنوان اهرمي قدرتمند نقشي كليدي و موثر را برعهده داشته باشند. آموزش و پرورش مهم ترين نهاد آموزشي است كه در جهت توسعه ي همه جانبه، با تأثيرگذاري بر فرهنگ جوامع و آموزش، ارتقاء سطح آگاهي دانش آموزان به عنوان آينده سازان جامعه و ايجاد زمينة لازم، شرايط مناسب را براي دستيابي به نتيجه مطلوب و رفع مشكلات فراهم مي آورد.در اين مقاله پس از تعريف محيط زيست و بيان اهميت حفاظت از آن، به بررسي نقش آموزش و پرورش در حفظ محيط زيست پرداخته شده است.