مباني نظريه تجربه نبوي دكتر سروش، آثار و پيامدهاي آن با رويكرد انديشه هاي آية الله جعفر سبحاني

وحي كه اساس و محور اصلي آموزه هاي ديني و منبع همه معارف اسلامي است، از جايگاه ويژه اي برخوردار است. متفكران اسلامي در صيانت از تقدس وحي و تحريف ناپذيري آن مجاهدت ها كرده اند. در طول تاريخ اسلام براي وحي و رسالت انبياء توجيه ها و تحليل هاي بسياري شده است، از بحث«حدوث و قدم كلام الهي» شروع شده تا عصر معاصر، امروزه با الگوگيري از متفكران غربي و جامعه مسيحيت تحليل هاي جديدي در باب وحي صورت مي گيرد. در جامعه اسلامي ايران دكتر عبدالكريم سروش، تحت تأثير تفكرات غربي، تحليلي با عنوان« تجربه نبوي» از وحي ارائه و به بسط آن توسط عارفان، شاعران، متفكران و فرهنگسازان معتقد است. نوشتار حاضر متكفل تبيين مباني و تكيه گاه ها و پشتوانه اين نظريه است. تا با آشكار شدن اين كه سروش نظريه تجربه ديني را بر چه مبنايي بنا نهاده كه وحي الهي را جزئي از اين تجربه قرار مي دهد و داراي چه پيامدهايي است. بر پايه انديشه هاي آية الله جعفر سبحاني آثار و لوازم و پيامدهاي آن از قبيل بشري بودن وحي، قابل خطا بودن، عصري بودن، عدم عصمت نبي، موقت بودن و غيره... به وحي الهي سرايت مي كند، كه قداست و تحريف ناپذيري و ماوراءالطبيعي بون وحي الهي را زير سوال مي برد. چنين نظري، نظريه اي شاذ و مخالف نظر اكثرعلما و متفكرين و فلاسفه اسلامي است.