بررسي ويژگي هاي مدارس كودكان نابينا با رويكرد يادگيري مشاركتي

با توجه به اهميت امر آموزش و كيفيت آن، نظام آموزشي و مراكز آموزشي مسئوليت سنگين و خطيري بر عهده دارند. محيط مراكز آموزشي بايد به گونه اي باشد كه كودكان با آن ارتباط مؤثر برقرار كنند و حضور در محيط براي آنان دلچسب و دلنشين باشد. با توجه به شيوۀ ادراك متفاوت كودكان نابينا از فضا، مراكز آموزشي اين كودكان بايد با شناخت ويژگي هاي خاص آنان طراحي شود. اين ويژگي ها بايد در راستاي بهره وري هرچه بيشتر كودكان از امكانات آموزشي و فضاهاي معماري طراحي شده باشند. مدارس به عنوان يكي از اولين نهادهاي اجتماعي كه كودكان در آن حضور مي‌يابند و به ايفاي نقش مي پردازند بايد علاوه بر فراهم كردن امكانات مورد نياز آموزش هاي معمول، محيطي را فراهم كنند كه دانش آموزان نحوه ي تعاملات و روابط اجتماعي را ياد بگيرند. كودكان معلول كه اغلب به خاطر كمبود منابع و امكانات شهري و اجتماعي در حاشيه قرار مي گيرند، با دريافت آموزش هاي لازم در اين زمينه در مدارس مي توانند با اعتماد به نفس بيشتري در اجتماع حاضر شده و نياز هاي فردي و به ويژه نيازهاي اقتصادي خود را برآورده سازند. بنابراين محيط هاي آموزشي كودكان نابينا بايد در راستاي نيل به اين هدف پتانسيل هاي لازم را داشته باشند. به نظر مي رسد استفاده از رويكرد يادگيري مشاركتي با توجه به الزاماتي كه در طراحي فضاها با خود به دنبال دارد، روش و راهكار مناسبي براي اين منظور باشد. پژوهش حاضر با استفاده از روش تحقيق كيفي و مطالعات كتابخانه اي به بررسي ويژگي هاي مدارس نابينايان با رويكرد يادگيري مشاركتي پرداخته است.