از معماري بومي تا توسعه ي گردشگري مطالعه موردي: استان مازندران

يكي از گزينه هايي كه امروزه به دليل شهرنشيني و آلودگي محيط هاي شهري، ذهن بسياري از سياستمداران ، برنامه ريزان و مجريان سرمايه گذاري توسعه روستايي را به خود مشغول كرده ، ايجاد و گسترش صنعت گردشگري (توريسم) روستايي مي باشد كه به عنوان يكي از صنايع مهم و اساسي در بخش اقتصاد و فرهنگ ، مي تواند نقش مهمي در كاهش فشارهاي روحي و رواني شهرها و همچنين جلوگيري از مهاجرتهاي بي رويه روستاييان به شهرها ايفا نمايد. گردشگري روستايي شامل انواع گردشگري با برخورداري از تسهيلات و خدمات رفاهي در نواحي روستايي است كه امكان بهره مندي از منابع طبيعي و جاذبه هاي طبيعت را همراه با شركت در زندگي روستايي (كار در مزرعه و كشاورزي ) فراهم مي آورد هدف از اين مقاله شناخت راه هاي توسعه گردشگري روستايي مبتني بر معماري بومي است . اين پژوهش با استفاده از روش تحقيق توصيفي تاريخي به ادبيات موضوع حوزه گردشگري و همچنين اقتصاد گردشگري و مسائل پيرامون كارآفريني و پيوند آن با معماري مي پردازد و پس از آن با استفاده از روش تحقيق مطالعه موردي به مطالعه روستاهاي هدف گردشگري و قابليت هاي جذب گردشگر در پيوند با موضوع اشتغال زايي و كارآفريني مي پردازد. يافته هاي اين مقاله نشان مي دهد كه استان مازندران با روستاهاي هدف گردشگري روستايي با قابليت هاي مختلف كه داراي قابليت هاي معماري بومي نيز هستند به دسته هاي گوناگون از قبيل گردشگري سلامت- گردشگري معيشت-گردشگري مذهبي و ... تقسيم شده كه مبتني بر آن مي توان گردشگري را تحت اشتغال توسعه داد .