ماهيت و مأموريت آجر در بستر تاريخ معماري ايران

آشنايي انسان با آجر از روزگاران كهن تا به امروز همواره باقي و برقرار بوده است. اگرچه گاه رويكرد به آجر در برخي ادوار تاريخي كم فروغ بوده اما هرگز متوقف نشده است. اين ديرپايي خودمويد كارآمدي ها و ظرفيت هاي آجردر حوزه هاي تاريخي، مهندسي و هنري است. ازسويي مي توان گفت كه استفاده وسيع از آجر تنها به شاخص هاي اقليمي ايران معطوف و مربوط نمي شود و حوزه هاي اعتقادي و فرهنگي ايرانيان را هم دربرمي گيرد. خاك؛ در باور ايرانيان از جمله عناصر چهارگانه جهان متعارف به شمار مي آمده و پاس حرمت آن براي همگان و همگنان امري لازم الاتباع بوده است. بناهاي آجري در ايران نه تنها ازحيث سازه اي كه از حيث زيباشناختي و نمادين هم بسي قابل مطالعه اند. اين مهم بويژه در عصري كه تكنولوژي برسرعت و سهولت در ساخت و سازها تأكيد مي ورزد و شكيبايي هاي استادانه و هويت هاي اصيل سرزمين ها را وانهاده و معماري را تنها در حد ساختمان سازي صرف تقليل داده است بسي قابل توجه مي نمايد. لذا اين مقاله كه به روش مطالعات توصيفي تحليلي به رشته نگارش درآمده مي كوشد تا با معرفي ماهيت و مأموريت آجر در بستر تاريخي ايران، به تبيين نقش آفريني هاي متعدد آن بپردازد تا بدين وسيله جايگاه راستين آن را بازنموده باشد.