طراحي مركز حمايت از زنان بي سرپرست با رويكرد معماري تعاملي در راستاي جايگاه اجتماعي

ايران جزو يكي از كشورهاي رو به سالمندي است و 60 درصد زنان بي سرپرست و سالمندان و 40 در صد مردان تنها و سالمند هستند و همچنين با افزايش پديده تك فرزندي يا عدم علاقه زوج ها به داشتن فرزند با رشد جمعيت بي سرپرستي و سالمندي روبرو هستيم از اينرو در صدد طراحي مجموعه اي برآمديم كه جنبه ي حمايتي از اين افراد داشته باشد. با توجه به تعاريف زنان بي سرپرست و نيازهاي جسمي و روحي، ضرورت احداث فضايي مناسب جهت استقرار اين افراد كه از لحاظ جسمي از سلامت نسبي برخوردار هستند و بيشتر به لحاظ حمايتهاي روحي نيازمند قرار گرفتن در فضاهاي جمعي با همسالان خود هستند. در مقاله پيشرو سعي بر آن شده با استفاده از روش هاي مختلف شناخت كامل و كافي از مراكز حمايت زنان بي سرپرست ايجاد گردد و با مقايسه چند مورد از آنها با يكديگر بتوان در ابتدا شكل اين مركز را ازحالت بيمارستاني به محيطي شبيه به خانه، مكاني براي آرامش و آسايش و با بيشترين ميزان ايجاد تعاملات با يكديگر تبديل كرده، و سپس با تعبيه كردن بخشي از فضاهاي ارتباط جمعي، محيطي دلچسب براي سكونت زنان بي سرپرست طراحي شود. در پژوهش پيشرو تاثيرات مثبت توانمند سازي در مورد اقشار ضعيف جامعه و پتانسيل شهر رشت براي طراحي فضايي با رويكرد معماري تعاملي با در نظر گرفتن كيفيت هاي لازم، بررسي و مورد تاييد قرار گرفت.