نقش محيط و فضاي باز در معماري پايدار

انسان ساليان متمادي است كه از طبيعت جدا شده است و نقش اقليم در ساختمان ها از بين رفته است و تكنولوژي جايگزين آن شده است. استفاده از تكنولوژي سبب شده است انسان ها در واحدهاي بسته، بدون توجه به محيط، زندگي كنند. اما در اين بين معماري پايدار نگاهي دوباره به محيط كرده است كه يكي از اصول بسيار شاخص اين معماري استفادة حداكثر و بهينه از امكانات موجود مي باشد. ضمن اينكه حداقل تغيير و تخريب در طبيعت و محيط طبيعي را بايد داشته باشيم. بايد بتوانيم از همه داشته هاي خود حداكثر بهره را ببريم. بهترين طراحي معماري، طرحي است كه بتواند نيازهاي اجتماعي، اقتصادي، تكنولوژيكي، زيبايي شناختي و زيست محيطي را توأمان فراهم آورده و نتيجة آن سنتزي از همة عوامل دخيل در آن باشد و توسعة پايدار را نويد دهد. بقاي پايدار انسان و محيط انساني وابسته به حفظ و تداوم تعادل جهان زيستي است و به تبع آن پذيرش نقش و مسئوليت اخلاقي سرپرستي انسان بر منابع بوم شناختي، كنشي آگاهانه و هوشمندانه را در تنظيم رابطة محيط پيراموني و محيط طبيعي مي طلبد. رويكرد معماري پايدار بر اين بنا قرار دارد كه نسبت به پيامدهاي مخرب فعاليت هاي انسان بر محيط زيست پاسخگو باشد. اين امر بدين معنا مي باشد كه برنامة توسعه را طوري تنظيم كنيم كه حداقل آسيب زيست محيطي را دنبال داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش محيط و فضاي باز در معماري پايدار است. مقالة حاضر به روش توصيفي با رويكردي تحليلي به بررسي نقش محيط و فضاي باز در معماري پايدار مي پردازد. روش جمع آوري اطلاعات تلفيقي از روش مطالعاتي كتابخانه اي و ديگر منابع اطلاعاتي است. بدين صورت اطلاعات جمع آوري شده و مورد تجزيه و تحليل قرارگرفته و در ساختار مقالة مورد نظر به كار رفته اند.