شناسايي مولفه هاي زمينه گرايي در خلق الگوهاي بدنه سازي شهري (مطالعه موردي: طراحي پياده راه خيابان فردوسي سنندج)

معماري زمينه گرا نه تأكيد بر تقليد دارد و نه مانع نوآوري و خلاقيت است. پيان آن ضرورت توجه به محيط كالبدي پيرامون اثر معماري است و نشان مي دهد كه اين توجه مي تواند هم براي خود اثر معماري و هم براي زمينه عاملي مثبت و تقويت كننده باشد. معماري زمينه گرا تلاشي است براي نشان دادن توان ايجاد مطلوب بصري در مقياسي كلان تر از معماري، در اين ميان معمار هنرمند با آفرينش اثري جديد در فضاي شهري موجود، مي تواند نقش تعيين كننده اي در توجه به زمينه ايفا كند. همين امر، بار مسئوليت او را در قبال محيط شهري پيرامون افزايش ميدهد. اين مضموني است كه ادموند بيكن در كتاب طراحي شهرها تحت عنوان اصل دوم شخص بر آن تأكيد مي كند؛ اصلي كه در معماري رنسانس رعايت شده و مو فقيت فضاها و نماهاي شهري اين دوره را تضمين كرده است.