ارزيابي معيارهاي پايداري شهري در مقياس ملي و بين المللي

ايجاد شهرها به عنوان دومين انقلاب عظيم در فرهنگ انسان‌ها بهره‌برداري از محيط را چندين برابر از محيط كرد و آن را به حدي رساند كه خارج از توان و ظرفيت آن گشت تا امروز ما را با دو بحران عمده و به هم پيوسته جمعيتي و زيست‌محيطي روبرو سازد زيرا اولين گام‌ها در جهت نيل به مرحله شهرنشيني با افزايش جمعيت و تشديد در بهره‌برداري از محيط همراه بوده است. پايداري در عمل معادله‌اي است بين ضرورت هاي زيست‌محيطي و نيازهاي توسعه. موازنه از دو طريق مي تواند حاصل شود، يا كاستن از فشارها و يا، افزودن بر ظرفيت هاي موجود. اكولوژيست ها اغلب بر اقدام نخست تاكيد دارند و اقتصاددانان بر مفهوم دوم. كاملاً آشكار است كه در مواجه با بحران، هر دو امكان به فراخور بايد با دقت مورد بررسي قرار گيرند. مفهوم پايداري بسته به شرايط زمان و مكان جوامع مختلف، متفاوت است و به همين جهت امكان تسري و تعميم يك برداشت خاص از مفهوم پايداري وجود ندارد. براي تحليل وضعيت پايداري بايد سه بعد را در نظر گرفت: سياست هاي عمومي، جنبه هاي تاريخي و ارزش‌هاي جايگزين. پژوهش حاضر از منظر هدف كاربردي و توسعه‌اي مي‌باشد. از نظر روش توصيفي - تحليلي بوده و براي جمع‌آوري اطلاعات و داده‌هاي مورد نياز از برسي هاي اسنادي و كتابخانه‌اي كمك گرفته شده است. با توجه به مطالب پژوهش، معيارهاي پايداري شهر در مقياس ملي و بين المللي مورد بررسي قرار گرفته است.