مفاهيم موثر برطراحي مجموعه هاي اقامتي طبيعت گردي با رويكرد شفابخشي حاصل از ادراك محيط هاي طبيعي

امروزه زندگي شهري و نظام اجتماعي موجود در شهرها انسانها را از مسير اصلي زندگي دور كرده و با صنعتي شدن دنياي امروز و كاهش حضور طبيعت در محيط هاي زندگي،فشارات و تنش هاي عصبي معنا و مفهوم يافته است.به دليل وجود تمايلات ذاتي بين انسان و طبيعت،حضور در محيط هاي طبيعي باعث تسكين و آرامش و در مواردي باعث شفابخشي افراد مي شود. هدف از اين تحقيق بررسي نحوه ادراك شفابخشي محيط هاي طبيعي و نحوه به كارگيري آن در طراحي محيط هاي مصنوع(مجموعه اقامتي)مي باشد . بنابراين اين تحقيق درصدد پاسخگويي به اين سوال است كه نقش و كاركرد مولفه هاي شفابخش حاصل از ادراك محيط طبيعي چيست و چگونه در طراحي مجموعه اقامتي تحقق مي يابد؟ اين تحقيق در گام اول ادراك و نقش حواس در ادراك را بررسي مي كند سپس در گام دوم شفا و شفابخشي در رابطه با منظر را مورد بررسي قرار ميدهد و در گام نهايي به ارائه راهكار و الگو در جهت طراحي معماري مجموعه اقامتي طبيعت گردي مي پردازد.نتايج اين تحقيق نشان مي دهد كه شاخصه هاي شفابخشي منظر با چگونگي ادراك افراد از محيط طبيعي در ارتباط است كه سبب كاهش تاثيرعوامل تنش زاي محيط در افراد مي شود و در نتيجه قابليت احياگري محيطي طبيعي باعث ايجاد آرامش روحي رواني در فرد مي گردد.دستاورد نهايي تحقيق نحوه ادراك از محيط با استفاده از حواس و بررسي شفابخشي مناظرطبيعي و ارائه راهكارها و الگوها مي باشد كه از اين طريق معماران با آگاهي از نقش متقابل مولفه هاي شفابخش در ادراك محيط طبيعي به خلق فضاهايي(اقامتي) دست يابند كه در سلامت روان كاربران نقش بسزايي ايفا كند.