تعيين چگونگي ورود نوگرايي در الگوهاي شكل دهنده ي معماري ايران دوره ي معاصر با رويكرد افزايش حس تعلق در فضاهاي عمومي شهري

با توجه به فراموش شدن مفاهيم معماري ايراني در ساختمانهاي امروز و بي كيفيتي ساختمان در راستاي توجه به بعد اقتصادي و سرمايه گذاري ها و هم چنين از بين رفتن ارزش هاي وجودي مفاهيمي چون خانه زندگي آسايش و آرامش اين تحقيق پيرامون بررسي مفاهيم ارزنده و اصول معماري ايراني از جمله :درون گرايي ،خودبسندگي، پرهيزازبيهودگي، سادگي هندسه، شفافيت ،تداوم و ...در بناهاي معماران ايران از گذشته تا حال مي پردازد و در صدد پرداختن به اهميت موضوع احياي تكنولوژي و معماري اصيل ايراني و ارائه راهكاري براي جبران اين فقدان معنايي در محل زندگي و پيشرفت هر چه بيشتر در حفظ ارزش ها وهويت فرهنگي معماري ايران، هم چنين راهكار براي تطبيق نياز امروز و مفاهيم اساسي معماري ايران مي پردازد تا با بازانديشي رويكردهاي طراحي مسكن و بررسي محدوديت ها و توانمندي هاي آن به فرآيندي پويا كه پاسخگوي نيازهاي انساني و روش هاي متنوع زندگي در قالب امروز ولي با حفظ ارزش هاست دست يابد.(نياز عظيمي-امير مسعود دباغ) بهمين منظوردرابتدا با مراجعه به متون معماري و نيز ديدگاه صاحب نظران از روش هاي تحقيق كيفي ،شامل روش (تحليلي –توصيفي )و نيز روش تحليل محتوا بهره گرفته شده است . نتايج تحقيق نشان داد كه معمار مسلمان ايراني كاملا از مباني اعتقادي مسلمانان بهره گرفته است و همين باعث حس رضايتمندي ساكنين بوده كه متاسفانه اين نشاط و حس تعلق در بطن زندگي ساكنين امروزي مشاهده نمي شود