بررسي مصوبه شوراي اسلامي شهر تهران تحت عنوان شهر دوستدار كودك(۱۳۸۸)

فضاهاي شهري، فضايي است براي حضور همه افراد و گروه هاي مختلف شهر از جمله كودكان كه در آن زندگي مي كنند با توجه به اينكه كودكان سرمايه آينده كشورمان هستند و مهمترين نقش را براي ساختن فرداي جامعه دارند، توجه به كودكان و نيازهاي آنها در فضاي شهري در زندگي فرداي آنها تأثير بسزايي داشته است از اين جهت كودكان نيز گروه مهمي از استفاده كنندگان فضاهاي شهري هستند كه در اين فضا در يك رابطه تعاملي در كنار يكديگر بودن را تجربه مي كنند .بنابراين حضور كودكان در فضاهاي شهري به عنوان در دسترس ترين فضاهاي عمومي شهر كه در آن مهمترين امكان براي مشاهده مكان ها و فعاليت ها، كشف جاذبه ها را براي كودكان فراهم مي كند داراي اهميت است همانطور كه در گذشته شهرهاي ايران با اين وجود كه فضاي خاصي را براي كودكان در نظر نداشتند، فضاهاي باز و ارتباط كودكان با عناصر اين فضاها وجود داشت كه زمينه ساز تحرك و بازي كه از اصلي ترين نيازهاي كودكان است، بود. اما امروزه بدليل تراكم فضايي و محدود شدن كاركرد خيابان ها فضاهاي مناسب براي فعاليت و حضور كودكان محدودتر شده است و مي توان گفت طرح هاي شهري هيچ جايگاهي را براي كودكان اختصاص نداده اند به دين ترتيب با ديگاهي كه كودك را به عنوان شهروند مي پذيرد، در اين تحقيق سعي شده است با بررسي موشكافانه مصوبه شهر دوستدار كودك شكاف هاي عدم صورت پذيري و عدم اجرايي اين مصوبه را در سطح شهر تهران شناسايي نموده بويژه در ارتباط با راه هاي امن به مدرسه همين طور سعي در شناسايي موانع موجود در خصوص تحقق پذيري راه هاي امن به مدرسه در مناطق تهران كه پيش قدم در اجراي ساير بندهاي مصوبه و معيارهاي شهر دوستدار كودك بوده اند. در همين راستا تطبيق بندهاي مصوبه با نمونه هاي انجام شده در سطح تهران و مقايسه آن با نمونه هاي بين المللي در جهت مناسب سازي كيفيت لازم در اجراي مصوبه صورت گرفته و در نهايت پيشنهاد راهكارهاي همسو با تحقق پذيري مصوبه شهر دوستدار كودك ارائه شده است.