نقش نشانه ها در نقشه هاي شناختي با بررسي خيابان وليعصر از تجريش تا ونك

نقشه هاي شناختي از ويژگي هاي رفتار روز مره ي انسان هستند. راجرز دانز و ديويد استيا مي نويسند: ما به نقشه شناختي به عنوان مهمترين عامل تطبيق پذيري انسان، و به نقشه ي شناختي به عنوان شرط لازم براي بقاي انسان و رفتار روز مره ي او مي نگريم. نقشه ي شناختي روشي است كه از طريق آن فرد به دو سوال اساسي با سرعت و با كارايي پاسخ مي گويد: 1- چيزهاي با ارزش كجا هستند؟ 2- چگونه از جايي كه فرد قرار دارد به آن مي رسد. نقشه شناختي به واسطه ي نا خود آگاه ما صورت مي گيرد. با آگاهي از ماهيت آن مي توانيم كد ها و رمز هايي را كه به ذهن براي اين فرآيند مي دهيم دقيق تر كرده و از آن بهتر استفاده كنيم. استفن كاپلان معتقد است مردم از چهار نوع معرفت بهره مي برند. نقشه هاي شناختي به تشخيص اينكه فرد كجاست، پيش بيني اينكه چه چيز رخ خواهد داد، ارزيابي خوب و بد وقايع، و دانش اينكه چه اعمالي بايد انجام شود ربط دارند. تشخيص موجب درك انسان از محيط مي شود؛ پيش بيني، نياز به مبنايي شناختي براي تصميمات بعدي است؛ ارزيابي، نياز به تقليل نگراني حاصل از دلسردي نسبت به چيزي است؛ و عمل، نياز به ادراك نتايج منطقي اعمال بعدي است. بنابراين درك ساماندهي كالبدي محيط و فرصت هاي رفتاري آن براي انتخاب فعاليت ها ضروري است. عناصر ساختار كالبدي شهر ها عبارتند از راه، لبه، گره، محله و نشانه هاي شهري. نشانه ها علامت هايي هستند كه براي پيام دادن به افراد از آنها استفاده مي شود. نشانه ها مي توانند با ديگر ساختار كالبدي شهر تركيب شود. محور تجريش تا ونك بخشي از خيابان وليعصر ، يكي از خيابانهاي اصلي و پوياي شهر است. قطعا در اين خيابان خوش آب و هوا با درختان تنومند چنار آن كه خود اين درختان نشا نه اي براي آن محسوب مي شوند ،سعي شده است تا حدي اين نشانه ها بررسي شوند. اين تحقيق با استفاده از روشهاي ميداني و كتابخانه اي به جلو رفته است.