افزايش قابليت پياده مداري با تاكيد بر رويكرد نو شهرسازي مطالعه موردي: محور ورودي محله شام غازان تبريز

شهرها در گذشته از قابليت پياده مداري بالايي برخوردار بوده و پياده روي به عنوان اصلي ترين الگوي جابجايي مردم در داخل كانون هاي زيستي به دليل كم هزينه بودن يا در دسترس بودن آسان براي كليه اقشار جامعه به شمار مي رفت كه به دنبال انقلاب صنعتي و سلطه اتومبيل در شهرها موضوع عابر پياده فراموش شد. پياده روي قديمي ترين و جذاب ترين شكل جابجايي انسان در فضا بوده است. اين در حاليست كه» كم تحركي «به عنوان يكي از آسيب هاي سلامت عمومي و از مقوله هاي كاهش كيفيت زندگي انسان محسوب مي شود كه موجب از دست رفتن يكي از ارزش هاي بنيادين زندگي شده است. به دنبال آلودگي هوا و سياست كاهش استفاده از وسايل نقليه شخصي و كاهش سوخت فسيلي، رويكرد طراحي شهري درچند دهه اخير در جهت احياء مقوله افزايش قابليت پياده مداري در شهرها شكل گرفت. در اين مقاله براساس اجزاء لايتغيير طراحي فرايند شامل تجزيه، تحليل و تركيب بوده است. در اين ارتباط ابتدا مباني نظري مرتبط با پياده مداري تدويين سپس نمونه موردي بر اساس مباني نظري مورد شناخت-تجزيه و تحليل قرار گرفته است و بر اساس نقاط قوت/ ضعف/ فرصت/ تهديد به ارائه طرح در قالب اهداف، راهبردها و سياست هاي اجرايي، پرداخته شده است.