ساختار عاملي پرسشنامۀ بهزيستي سليگمن در كارمندان شهرداري تهران

روان شناسي مثبت‌گرا به دنبال تغيير مسير روان شناسي از تمركز صرف بر اصلاح بدي‌ها و درمان بيماري به سمت شناسايي و رشد ويژگي هاي مثبت است، اين نگرش نيازمند ابزار روان‌سنجي متناسب با رويكرد، جهت سنجش ميزان به زيستي افراد به‌منظور تلاش در راستاي ارتقاي آن است. هدف اين پژوهش، تعيين ويژگي هاي روان سنجي پرسشنامه بهزيستي روان شناختي و معرفي اين ابزار با ويژگي هاي روان سنجي به زيستي به جامعه علمي ايران بود. پژوهش حاضر با توجه به مطالعۀ شاخص هاي روان سنجي و تعيين اعتبار و روايي سازه پرسشنامه به زيستي در جامعه ايراني، توصيفي و از نوع توسعه اي بود. تعداد شركت كنندگان 401 نفر بود كه به روش نمونه گيري طبقه اي-تصادفي از ميان كارمندان مناطق بيست و دوگانه شهرداري تهران انتخاب شدند. ابزار سنجش اين پژوهش، پرسشنامه به زيستي سليگمن بود. يافته‌هاي پژوهش نشان داد ضريب اعتبار پرسشنامه با فرمول آلفاي كرونباخ پس از تحليل عاملي 957/0 بود كه از اعتبار بالايي برخوردار بود. ساختار پژوهش براي سنجش سازه به زيستي نيز با توجه به همبستگي دروني بين خرده مؤلفه‌ها و بين مؤلفه ها، تك عاملي بود. همچنين يافته ها نشان داد با مقايسه بهزيستي دو گروه زنان و مردان در اين پژوهش، بين نمره بهزيستي دو گروه تفاوت معناداري وجود ندارد و سطح بهزيستي كارمندان زن و مرد شاغل در شهرداري تهران در يك سطح بود. نتيجه به‌دست‌آمده از پژوهش نشان مي دهد مقياس بهزيستي روان شناختي سليگمن از روايي و اعتبار مناسبي براي سنجش به زيستي روان شناختي جامعه كارمندان ايراني مناسب است.