بررسي رابطه برنامه ريزي حمل و نقل و كاربري زمين

Investigating the relationship between transportation planning and land use

برنامه ريزي حمل و نقل شهري رابطه اي جدا ناپذير با كاربري زمين دارد و اين رابطه نيز دو طرفه مي باشد. حمل و نقل نياز دسترسي به كاربري هاي مختلف را تامين كرده و همانند رگ هاي بدن وظيفه انتقال كالاها و افراد به مقاصد مختلف دارد. نحوه چيدمان و نوع كاربري هاي شهري اغلب در پديدآمدن شريان هاي ارتباطي نقش مهمي را ايفا مي كند به طور مثال در مراكز متراكم شهرهاي بزرگ دنيا بواسطه ايفا كردن نقش مهمي در زندگي روزمره مردم انواع شيوه هاي حمل و نقلي يافت مي شود و اغلب شريان هاي ارتباطي از آنجا آغاز يا به آنجا ختم مي شود. در روي ديگر سكه ايجاد يك مسير حمل و نقلي مي تواند بر نوع كاربري زمين در آينده و همچنين بر قيمت اراضي نيز تاثيرگذار باشد. علاوه بر اين ممكن است با ايجاد بزرگراهي در ميان بافت فرسوده از جذابيت آن كاسته و موجبات تخريب بعدي بافت را به لحاظ اجتماعي، كالبدي و زيست محيطي را در پي داشته باشد. در نتيجه در عرصه برنامه ريزي و طراحي شهري توجه به اين دو ضروري بوده و توجه صرف به يكي از آن ها ممكن است اثرات نامطلوبي را به دنبال داشته باشد

Urban transport planning has an inseparable relationship with land use, and this relationship is also two-way.