ارائه مدلي جهت آسيب شناسي برنامه هاي آموزش و بهسازي منابع انساني (مطالعه موردي شركت توزيع برق استان قم؛ يك مطالعه كيفي)

تحقيق حاضر با هدف شناسايي آسيب هاي دوره هاي آموزشي شركت توزيع برق استان قم انجام شده است، كه از لحاظ روش رويكرد اين پژوهش كيفي است. بر اين اساس در گام اول ابتدا براساس روش نمونه گيري در دسترس به مطالعه اسناد و تحقيقات مرتبط پرداخته شد و پس از مقوله بندي آسيب ها، چارچوب مصاحبه تدوين و با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند با 12 نفر از كاركنان و مديران به منظور شناسايي آسيب هاي برنامه هاي آموزشي شركت توزيع برق استان قم، مصاحبه هاي لازم انجام شد. بر اساس تحليل اسناد صورت گرفته تعداد 60 مقاله و پايان نامه و پژوهش هاي سازماني در زمينه آسيب شناسي فعاليت هاي آموزش و بهسازي سازمان ها مورد بررسي قرار گرفت كه تعداد 90 شاخص با فراواني هاي مختلف به عنوان عمده ترين آسيب هاي شايع در سازمان هاي ايراني شناسايي شده اند. اين شاخص ها بر اساس مشابهت ها در 6 مقوله فرايند آموزش، عوامل ساختاري، جو و فرهنگ سازماني، عوامل فردي، عوامل تكنولوژيكي و مشتريان و انتظارات بيروني طبقه بندي شدند. همچنين بر اساس تحليل مصاحبه هاي صورت گرفته در شركت توزيع برق استان تعداد 33 شاخص به عنوان عوامل آسيب زا در برنامه هاي آموزش و بهسازي شركت توزيع برق استان قم شناسايي شده اند كه مجموع فراواني اين شاخص ها بنا بر نظر مصاحبه شوندكان 197 فراواني مي باشد. بطور كلي بيشترين آسيب هاي شناسايي شده در مرحله مصاحبه مربوط به فرايند آموزش با 18 شاخص و 113 فراواني (نظرات مصاحبه شوندگان) و كمترين مقدار مربوط به مقوله عوامل تكنولوژيكي با 1 شاخص و 5 فراواني مي باشد.