تحليل انتقال سازه راه آهن تهران- ‌تبريز به زيرزمين

با افزايش روز به روز جمعيت در شهرها و كشورهاي در حال توسعه و همگام با افزايش و توليد خودروهاي متعدد كه نتيجه آن افزايش ترافيك شهري در خطوط انتقال راههاي اصلي و شاهراه هاي شهري بالاخص در جاهايي همچون پايتخت كشورها است را به همراه داشته است. لذا متخصصان راه و شهرسازي سالهاست بر اين باورند تا با اجراي بزرگراهها و اتوبان هاي زيرزميني و هوايي بتوانند از بار ترافيكي هر چه بيشتر در سطح شهرها كاسته و اين ميزان تردد اتومبيل ها و وسايل نقليه عمومي را به مراتب چشمگيري كم كنند. يكي از ايده هاي متفكرانه در زمينه راه و شهرسازي در شهر بزرگ تهران، طراحي و اجراي پروژه انتقال خط آهن تهران – تبريز به زيرزمين از محدوده كيلومتر 60+7 تا 200+9 در منطقه 17 و 18 شهر تهران بوده كه جز بزرگترين و پيچيده ترين پروژه هاي سازه اي، راهسازي و راه آهن شهري در سطح كشور بوده و نمونه يك طراحي هوشمندانه و مدرن در كشور ايران مي باشد. در اين مقاله سعي شده تا به مسائل مربوط به طراحي، جزئيات پروژه و محاسبات فني، اجرا و مباحث عديده اي كه اين پروژه با آن مواجه بوده را موشكافانه بررسي و تحليل كرده و نمونه يك ساختار فوق مهندسي پيچيده و مدرن را در سطح ملي به نمايش در آورد.